"Μη μου τους κύκλους τάρατε...."

"Τσουκνίδα άρρωστη και σάπια
είναι το βλέμμα σου,
κι ώριμο κόπρανο η λογική σου..
Χαμόγελο απλόχερα μου δίνεις,
με δόντια ψεύτικα,
στη θέση των αληθινών,
που έσπασε η γροθιά,
της μίζερης σου ματαιοδοξίας.
Σε αγνοώ και πλάτη σου γυρίζω,
μα εσύ νομίζεις,
πως νάζια σου κάνω.
Ήρθε η ώρα να ξυπνήσεις,
μιας κι έφτασε η ώρα να πεθάνεις!!"

Υ.Γ:Για να δούμε, πως να'ναι το απότομο ξύπνημα...

Εκεί που οι άλλοι φεύγουν...

"Δυο μέτρα μήκους χώματος,
στην άκρη του ματιού,
κι από πίσω λιβάδι,
πράσινο και τρυφερό,
πεδίο δόξης λαμπρό....
Ο νεαρός πολεμιστής,
πάνω σε κομμάτι από χαρτί,
τσαλακωμένο,
της ψυχης την καλλιγραφία,
αποτυπώνει,
ελπίζοντας αργότερα,
το χαρτάκι τούτο,
κάποιος να το ανακαλύψει,
σκυλεύοντας το άψυχο του σώμα...
Έτσι γεννιούνται οι αρετές*
μέσα από τις φρίκες.....
Υ.Γ:Έτσι είναι.....

Άκου

"Της άμμου οι φωνές στην έρημο,
μοιάζουν με ανεμοστρόβιλους,
μικρούς, αμελητέους*
ίσα που φαίνονται στη θάλασσα
τη χρυσαφένια..
Μα όμως, είναι αυτές,
που τριβελίζουν τα ρουθούνια
της καμήλας,
κι άξαφνα τη βαριεστημένη ρότα
αλλάζει,
που χρόνια τώρα ευλογάει ο βεδουίνος*
κι εκείνος τρομαγμένος,
μη ξέροντας που πάει,
και για ποιο λόγο,
φτάνει σε αρχαία αγορά,
σε όαση παραδεισένια,
όπου από στήθη αλαβάστρινα,
πολεμιστές θηλάζουνε μετάξι,
και φοίνικες αλαφροίσκιωτοι,
σπέρνουνε φοινικόδασος,
στο κέντρο των ματιών,
και στων ψυχών τις άκρες..
Ευλογημένος όποιος
τις δύσκολες φωνές ακούσει..."


Υ.Γ:Οι παραπάνω σκέψεις πλαισιώνονται από μια φωνή απίθανη ,
που ανακάλυψα στο youtube.Δε τη γνωρίζω, αλλά με κερδισε..

Απλό απομεσήμερο..

"Φυλακισμένα περιστέρια....
πένθιμα βλέματα ,
που δραπετεύουν,
απ΄του σταθμού τα σίδερα,
κι ευθύς οδεύουνε,
για το χορό των εσπερίδων.
Το βρώμικο τσιμέντο πλύθηκε,
απ΄της βροχής τα χάδια,
κι απ'της ψυχής τα δάκρυα...
Στη λεωφόρο με τους ευκάλυπτους,
ο κηπουρός τη ματαιοδοξία καλοπίζει,
μιας και θα έλθουν καλεσμένοι
της οκνηρίας,
στης σχιζοφρένειας τη παρέλαση..."
Υ.Γ:Ένα μεσημέρι, σαν όλα τα άλλά..