Του ονείρου το άπιαστο....

"Με το στόμα λεμονανθούς γεμάτο,
βουνό κατεβαίνεις....
Στις μυρτιές χαμογελάς,
κι αυτές ανθίζουν....
Σκύβεις μια μαργαρίτα
να χαιδέψεις,
κι αυτή στο στόμα σε φιλά....
Στη λίμνη τη βουβή βουτάς,
κι αυτή στοιχιώνει απ'το καλό της...
Τα ψάρια χρυσή κουβέντα
πιάνουνε μαζί σου...
Ο βοσκός σου δίνει τη φλογέρα του
για δώρο,
κι ευθύς σκοπούς της γης συντάσεις...
Σε δάσος όμορφο ξαπλώνεις...
Τα φύλλα στρώμα γίνονται,
οι ρίζες μαξιλάρι,
κι ευθύς, ένα με το χώμα γίνεσαι,
ως την επόμενη στιγμή,
που θα ξυπνήσω!!!"

Υ.Γ:Του σουλτάνου τα πετράδια....