Ακόμα παραπέρα..

"Κι όταν η ώρα πέρασε,
κι απ'τη κοψιά του πέλεκυ συνήλθα,
σήκωσα με φόβο αρίφνητο,
το τιποτένιο βλέμμα μου*
και σε είδα μακριά,
πάνω σε λόφο απόκρημνο,
πάλι να μου χαμογελάς,
κρατώντας σπάθα,
από μυρτιές και φρύγανα...
Σε μάχη σώμα με σώμα,
ψυχή με ψυχή ,
με φώναξες,
μα εγώ απόκαμα σου ουρανού το απάγκιο*
μα σα μου έστειλες,
το μωβ σου το λυκόφως,
τη δίψα μου να σβήσει,
ύψωσα ανάστημα και ήρθα*
τί είναι τιμή αθάνατη,
να μάχεσαι εκεί που χάνεις..
Σαν έληξε η μάχη,
κάτω από πλάτανο παχύ με έβαλες,
κι άλειψες τις πληγές
του δόλιου μου μυαλού,
με κυκεώνα*
και ξύπνησα σε μια αυγή ολόφωτη,
παραδεισένια,δίχως τη θύμιση σου,
τη παλιά,
μα σίγουρος για τη καινούργια.

Υ.Γ:Η μύηση δε σταμάτησε*απλά για λίγες μέρες, άλλαξε θέατρο
και συνεχίστηκε στη Μονεμβασιά...Πλέον στα ίδια...