Στην αρένα

"Αφού περιπλανήθηκα σε νεφελώματα
πασπαλισμένα με ασήμι,
έπεσα μέσα σε αρένα,
με τοίχους θαλασσί ζωγραφισμένους,
αποκυήματα μινωικά*
κι η άμμος ήτανε κόκκινη,
ζεστή από το αίμα,
ονειροπόλων ταυρομάχων....
Ξάφνου, τάυρος με κέρατα χρυσά επρόβαλε,
κι από τη μύτη πέταγε φωτιές,
σαν του λυκόφως το σημάδι..
Κάλπασε καταπάνω μου,
κι εγώ, κάνοντας την ανάγκη υποχρέωση,
από τα κέρατα τον έπιασα
και βρέθηκα στην πλάτη του.....
Σαν άλλος Δίας δάμασα τα κύματα,
κι έφτασα σε τόπο γνώριμο,
τόπο δικό σου,
του ουρανού σου το προπύργιο.
"Δε λέγονται, δε κλείνονται σε λέξεις,
αυτά που χάρηκες, αυτά που έκλαψες..",
μου είπες......
Κι εγώ τον τάυρο έσφαξα,
θυσία ανείπωτη,
στα μελλούμενα, στα περασμένα ,στο τώρα...
Στα μάτια σου!!!!!"

Υ.Γ:Δεν έχω δράμι λέξεις.......