Mαxόμενος..

"Ρίχνοντας το ακόντιο
του μυστικού σου κόσμου,
κατάστηθα πληγή από μέλι
μου άνοιξες
και βρέθηκα τ'απίστομα
σε στρώμα από φύκια...
Με γεύση από πικρό αλάτι στο στόμα,
πάσχιζα το Πρωτέα,
που μορφές άλλαζε,
να τιθασεύσω,
για να μου πει το μέλλον*
κι αυτός μου έδειξε
δρόμο βαθύ και άπληστο
στα σπλάχνα όρους τρομερού,
στο τέρμα του οποίου,
είδα τον εαυτό μου,
σαν άλλος Πειρίθους,
δεμένο σε θρόνο πορφυρό,
να κλαίει τη μνήμη μου
στη θύμιση σου
και στης αλήθειας την οργή...."
Υ.Γ:Αλήθειες πονεμένες....