Θ'ανεβω και,
θα τραγουδησω,
στο πιο ψηλοτερο βουνο,
να κλαιω μονος να πονω,
και να με ακουει το βουνο....
Με το βουνο θα γινω φιλος
και με τα δεντρα συντροφια,
ν'ακουγεται στην ερημια,
ο πονος μου με τη πενια......
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
8 σχόλια:
γιατί τόσο βαρειά η καρδιά;
καλησπέρα σου
Γιατι ετσι,συνηθως γινεται με τα μεγαλα της ζωης ταξιδια φιλε μου...
Τα κανουμε ολομοναχοι...
Μα και ο μονος ,το πονο του θελει
να πει....
Εκ των πραγματων στο βουνο...
Μπορει να μη μιλησει,αλλα σιγουρα,
δε θα παρεξηγησει.....
Αυτή είναι η μοναξιά μας!
Μα σαν σπάσουν τα φτερά σου
και βυθιστείς σε πέλαγα βαθιά
πάντα θα υπάρχει μια
γητεύτρια αγκαλιά
ψηλά να σε σηκώσει...
χρόνια πολλά για τα γενεθλιά σου
έστω και λίγο καθυσερημένα!
Αυτό, είναι από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια...
Αυτό ακριβώς που λες: να τα πεις κάπου-στο βουνό, στ' άστρα(που τους ζητάς να μην σε μαλώσουν), στη θάλασσα...
Μα εύχομαι γρήγορα να σου περάσει ο καημός - το βουνό είναι καλός ακροατής...!
(...και χαίρομαι που το πρώτο μου σχόλιο εδώ θα είναι)
καλώς σε βρήκα, λοιπόν!
Έχετε εξαιρετικό μουσικό γούστο.
Καλώς σας βρήκα!
Μελλομενε,σ'ευχαριστω πολυ!
Ο ανθρωπος, στο ταξιδι αυτο,που λεγεται ζωη, ουσιαστικα ειναι μονος..
Νατασακι χαιρομαι που εχουμε τα ιδια μουσικα γουστα!Οσο για το καημο,
θα μεινει οσο πρεπει και αντεχουμε..
Φιλε με το ρωσσικο ονομα,το λαο που τοσο αγαπω,καλως ορισες στον οντα μου! Να εισαι καλα!
:)
είμαι κοριτσάκι -κι εγώ τον αγαπώ αυτό το λαό!
χιλια συγνωμη....μπορει το λαο να τον αγαπω,αλλα ρωσσικα δεν γνωριζω..
να εισαι καλα!
Δημοσίευση σχολίου