Θρυψαλα

Γυαλινα κομματια ποτηριου
ειναι η ψυχη μου*
καθως πεφτουν,
γινονται θρυψαλα πολλα,
απειρα και κοφτερα*
κοβουν τα ματια,
τη γλωσσα,
μα περισσοτερο απ'ολα,
το γελοιο εγωισμο*
και μεμιας,
μεσα απο τα αιματα,
μια καινουργια ολανθιστη
αυλη φαινεται,
μ'ενα δεντρο ολοχρυσο
στη μεση,
κατω απ'το οποιο,
κοριτσι μικρο,
το σκατζοχειρο χαιδευει.
Πανεμορφο,μα τα σημαδια απ'τα γυαλια,
στο προσωπο θα μεινουν...
Υ.Γ:Δικοι μου μυθοι.....