Συνέχεια..

"..και να , μια χαραμάδα
απ'το χαμόγελό σου,
μου άνοιξε τις πύλες τις χωμάτινες,
των μυστικών του κόσμου τούτου*
με πήρε απ΄το χέρι,
της αυγής η αύρα
και μ΄'εδωσε στην αγκαλιά της νύχτας*
έπειτα εκείνη,
με τα δυνατά της χέρια,
στην άκρη του ονείρου με πετά...
Απ'του εφιάλτη το φεγγίτη βρέθηκα,
στων κοραλιών τη ρίζα,
μαργαριτάρια των νυμφών να ψάχνω*
μα σαν με φίλησε, η πρώτη απ'όλες,
στη δίνη του χορού εξορίστηκα
και χορεύτριες,βαστώντας ρίγανη,
μου ράντιζαν το στόμα...
Σύρθηκα γύρω από το κυκλικό το ιερό,
κι ευθύς στην άκρη του πελάγου,
κατρακύλησα*
και τότε ήταν, που ο αιτός,
απόφαγε τη μίζερη πλευρά μου....
Ξύπνησα ανάλαφρος, αλαφροίσκιωτος,
με γεύση απ'το φιλί σου,
στα πέτρινα μου χείλη...
Τη γεύση της παλιάς, αιώνιας στάχτης...."
Υ.Γ:Το "μονοπατι" ανηφοριζει...

Επαφη..

"Στης χαραυγής το ξέφωτο εφάνηκες,
καβάλα στο λευκό σου πήγασο*
είχες για χαλινάρια,
τα χρυσά σου τα μαλλιά,
και του ηφαιστείου τ'άναμα για σέλα*
κάλπαζες προς τον πύργο τον πάλιο,
στης θάλασσας την άκρη...
Στο μισογρεμισμένο πύργο,
εκεί που φονικά χορεύουνε
και κεραυνοί δαμάζουνε τις πέτρες...
Εκεί που ολοι σκιάζονται το χείμαρρο θεό,
μη τύχει πάνω τους, παρά τη θέληση τους,
ερωτοτροπήσει...
Μα εσύ, τίποτα απ'όλα αυτά δε σκιάζεσαι
και μου ζητάς τρέχοντας,
να σε ακολουθήσω,
το φόβο να νικήσω,
τη ζωή να φτύσω,
το χάδι σου για να κέρδισω...
Με πρόσταξες, μ'ένα χαμόγελο μεταξωτό,
τα μάτια μου να κλείσω,
το βήμα μου να σπεύσω..
Χαίρομαι τον φοβο!
Χαίρομαι της επιλογής την έλλειψη!

Υ.Γ:Μύησης συνεχεια....

"Οραμα"

"Νυχτα βαθεια και κατασκοτεινη,
που κοβεται μοναχα με στιλετο*
μεσα απ'τις πληγες της,
τα δαχτυλα της ποταμιας πριγκηπισσας,
με αγγιξαν*
μεμιας, αστρα κατεβηκαν,
το μονοπατι να φωτισουν
και πλατανοφυλλοι ακολουθοι,
δεξα, ζερβα αυτου,
απλωσαν τα καφετια σπαθια τους,
τα πλουμισμενα ποδια της πριγκηπισσας
για να πατησουν....
Κανατι απο ανεμο αδραξε,
με τα δαντελωτα της χερια,
κι ευθυς,πνοη θεικη μου δωρισε,
το χωμα να φιλησω,
τη γη να παντρευτω,
και τους προγονους τους δαιμονικους,
να μη τους λησμονησω...."

Υ.Γ: Η δικη μου μυηση......

Νικη

Η Νικη της Σαμοθρακης*ενα απ'τα πιο ομορφα,διασημα,μα και, κατα τη γνωμη μου,πιο μυστηριακα αγαλματα της αρχαιοτητας.Εργο ροδιων καλλιτεχνων,ενα γλυπτο γεματο χαρη,
μια σιγουρα ομορφη κορη,παρ'ολο που το κεφαλι της "λειπει",γεματη θυληκοτητα,
χαρισμα της κυπριδας, που δυσκολα συναντας*μ'ενα φορεμα αληθινο αριστουργημα,
της τεχνης της υφαντικης, της τεχνης της παλλαδας...
Βαδιζει με βημα σταθερο, αρχοντικο,κληρονομια απ'του κεραυνοφορου τη γυναικα*
κι εκει που "στεκεται", στο ιερο των μεγαλων θεων,ξανοιγει το βημα,
μαζι με τα φτερα της και στο θρακικο ορμα*απ'τη χιονοσκεπαστη Θρακη,
το κοσμο να γνωρισει.....Ο κοσμος να τη γνωρισει...Τουλαχιστον ,οποιος μπορεσει..

Υ.Γ:Το ταξιδι της, σταματησε "οικοιοθελως",στο μουσειο του λουβρου*
μα κι εκει, ετοιμη ειναι,να το σκασει απο τη σκαλα που τη φυλακισανε,
να παει να συναντησει τ'αποτυπωμα της, στις καρδιες αυτων που την αγαπησαν,
στις καρδιες των υπηκοων της,στις καρδιες των μυημενων....