Μετά από δυο χρόνια και κάτι,αποφάσισα να βάλω λουκέτο στον "Κάβειρο". Ο λόγος είναι, πως, κατά τη γνώμη μου, τα ιστολόγια είναι χώροι , όπου ο καθένας γράφει διάφορα μέσα από τη προσωπική του σφαίρα, με απότερο σκοπό όμως την επικοινωνία, είται διαδυκτιακή, είτε εκ του σύνεγγυς* για διάφορους όμως λόγους, που δεν έχει νόημα να αναφερθούν, ο "Κάβειρος", απέτυχε στο σκοπό αυτό, οπότε δεν υφίσταται και λόγος να συνεχίσω να παραθέτω, τις σκέψεις μου, τα γραπτά μου, όποια κι αν ήταν αυτά, μέσω ιστολογίων* αγαπώ τον "Κάβειρο"και δε θα ήθελα να εκφυλιστεί... Τ ο ιστολόγιο δε θα διαγραφεί, απλά θα ταξιδεύει, "σπασμένο καράβι.." Το αδελφάκι η ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ, θα συνεχίσει τη δράση της ακάθεκτη(έχω ένα ψώνιο με τη ιστορία..Όλους σας ευχαριστώ, μα ποιο πολύ κάποιους/ες, οι οποίοι θα το καταλάβουν.. Δε χρειάζονται ονόματα...όσοι θέλουν να έχουμε επαφές, ακόμα και εκ του σύνεγγυς, ας στείλουν ένα mail...Όσοι δε έχουν το τηλέφωνό μου, χαρά μου να τους ακούσω και να τους δω.....
Υ.Γ:Όλο και καμιά καβειρική εξόρμηση θα κάνω......Κατά καιρούς... ΓΕΙΑ ΧΑΡΑ!!
Και ειπαν οι Μηλιοι,στους Αθηναιους πρεσβεις.."μα εμεις ειμαστε ουδετεροι, και σαν ουδετεροι δεν ειμαστε για σας, διολου επικυνδυνοι..." Οι Αθηναιοι πρεσβεις απαντησαν.."Καμετε λαθος, διοτι, με την ουδετεροτητα σας, οι αντιπαλοι και οι υπηκοοι,θα καταλαβουν πως δε μας φοβοσαστε, κι αυτο θα προκαλεσει προβληματα στην ηγεμονια μας...Ενω αν ασς υποταξουμε, η σας καταστρεψουμε, κανεις δεν θα μας σεβεται,ολοι ομως θα μας φοβουνται, κι αυτο μας δημιουργει σταθεροτητα*οποτε η ουδετεροτητα σας, ειναι επικυνδυνη για εμας..." Οι Μηλιοι επεμειναν στην ουδετεροτητα....Οι ανδρες τους σφαγιαστηκαν, τα γυναικοπαιδα, γιναν δουλοι.... Οσοι απο εσας, ειστε ουδετεροι, στην επιθεση που δεχονται οι ψυχες μας, απο τους επαιοντες, ας το ξανασκεφτουν....
ΥΓ:ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΖΩΑ!!!ΟΤΙ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ!ΕΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ, ΕΜΕΙΣ ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΩΤΙΕΣ ΘΑ ΣΒΗΣΟΥΝ,ΘΑ ΠΑΡΑΚΑΛΑΜΕ ΝΑ ΔΙΟΡΙΣΤΟΥΜΕ Η ΝΑ ΔΙΟΡΙΣΤΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ.ΑΥΡΙΟ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΑΓΟΡΑΣΟΥΜΕ ΟΙΚΟΠΕΔΟ ΕΚΕΙ!!ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΖΩΑ!!!ΔΕ ΛΥΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΜΕ ΧΑΖΟΡΟΜΑΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΚΙΚΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ!ΒΟΔΙΑ ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ!!!ΜΗΝ ΕΠΑΝΑΠΑΥΕΤΕ ΤΗ ΛΙΠΑΡΗ ΣΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΧΑΖΟΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΔΕΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ!!!ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΒΟΔΙΑ ΚΑΛΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ!!ΑΠΟ ΑΥΡΙΟ ΣΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΘΑ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΛΕΜΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!
Την ανάρτηση αυτή, ήθελα από καιρό να την κάνω*το οφείλω σε όλους σας , από σεβασμό και μόνο.. Έχω εδώ και καιρό, πάψει να σχολιάζω τις αναρτήσεις σας,για τον εξής λόγο: Είναι αρκετες οι φορές, που διαβάζω πραγματα, τα οποία, είται συμφωνώ, είται διαφωνώ, μου αρέσουν, αλλά δεν έχω τί να πω*ειλικρινά, δε βρισκω τις κατάλληλες λέξεις και δεν θα ήθελα να πετάω κοτσάνες, έτσι απλά για να μιλάω* αυτό δε σημαίνει , ότι δε μου αρέσει αυτό που διαβάζω
"Όπως βυθίζεται η μυρτιά, στου φεγγαριού του φως, έτσι η ηδονή ουρλιάζει, στου ονείρου τη γωνία, στένοντας μύνημα νερού, σε κήπο ξεραμένο... Δάκρυσες το απόγευμα, στου ήλιου τη βουτιά και γίνηκε μεμιάς νησί, τρωάδας αποκούμπι... Για να σε νιώσω πλήγωσα, τα μάτια μου τα δυο, κι από το αίμα έφτιαξα, εσάρπα πορφυρή, τάμα στις νύχτες σου τις μπλε, με νάζι μεταξένιο, κι από χρυσές κλωστές ελπίδα!!"
" Ένιωσα φωτιά, μες στα στήθια μου, πειρατής μικρός, η αλήθεια μου.. Το ψεγάδι της ψυχής μου, είναι κήπος μυστικός, που ο κύκνος γίνεται θεός..... Στην αναβροχιά της απάτης μου, έριξε νερό η συμπόνια μου* κι ένα δέντρο ανθισμένο, πέταξε φυλλά χλωρά, και τα λίγα, γίνανε πολλά..." Υ.Γ:Το θέμα είναι, ποιος να δει μπορεί....
"Μαστίγιο το βλέμμα σου, κι όαση η καρδιά σου, πετράδια όμορφα τα μάτια σου, ο κήπος μου δικό σου. Σκίστηκε ο πόθος μου, κι εφάνει το κορμί σου, λουλούδι αμάραντο η ανάμνηση, θάλασσα χρυσαφένια το φιλί σου. Στου ονείρου το παλάτι σου, ήρθα σαν οικονόμος, να βάλω ζουμπουλάκι μου, μανώλιες στι λαιμό σου, να τραγουδάς γλυκά τον έρωτα, κι εγώ πιστός δικός σου!!!"
"Αγάπησα μια θάλασσα, κι έπνιξε τη καρδιά μου... Εβύζαξα τις φρίκες μου, κι ήπια τα όνειρά μου... Μαστίγωσα το είναι μου, στραγγάλισα το εγώ μου, όλα για σένα τίμημα, όλα για σένα πάθημα, στο γέλιο σου ανάθεμα.. Πυθεία είναι τα μάτια σου, τα χέρια σου αιώρα, θειάφι έχουν τα χείλη σου, τα πόδια σου Πανδώρα.. Ηφαίστειο η θύμιση, και γολγοθάς το δάκρυ, παροξυσμός και ηδονή, σ'ένα κοινό αδράχτι!! Υ.Γ:...............
Μετά από σχεδόν ένα μήνα, έχω ξανά πρόσβαση στο διαδύκτιο*και να'μαι! Σίγουρα δεν σας έλειψα, υπάρχουν ωραιότερα πράγματα στη ζωή, είναι βέβαιο! Για "νέα αρχή " λοιπόν το παρακάτω τραγουδάκι:
"Στις όχθες ενός χείμμαρου βγαλμένο απ'το βράχο της παραφροσύνης και της ηδονής το χώμα, έκανα έρωτα πρωτόγονο, με τις μικρές μου φρίκες* κι αυτές μεμιάς γέννησαν χίμαιρες με θέλγητρα διονυσιακά, που όρμηξαν μεμιάς στο δάσος της ήβης της κρυφής, χορό μαινάδων να αρχίσουν.. Ο λόγος ήταν το στερνό το γεννοβόλημα, μα κι αυτός δεν έβγαλε απαύγασμα σοφίας κι εγκράτειας, μόνο της Πασιφάης το άγριο ουρλιαχτό.."
"Στις λαικής τους πάγκους αγοράζεις όσο -όσο, ξεφτίλα και μασκαριλίκι, και μάλιστα πρωί-πρωί, που τα καλά προιόντα, δεν έχουν ακόμα πουληθεί.... Μα,σαν έλθει η ώρα, ν'αγοράσεις αξιοπρέπεια και ερωτισμό, έχει έλθει μεσημέρι και τα καλά κομμάτια έχουν πλέον φύγει... Η κοιλάδα του υπαρκτού σου ερωτισμού, γεννά ένα οργασμό δυσκοίλιο, όταν το ποτάμι της παραφροσύνης, βρέχει τ'απανοχώραφά σου... Στο κήπο της Εδέμ, κρεμάσανε κουδούνια στα αυτιά σου, μα εσύ ακούς σονάτες, με τη πανσέληνο να φωτίζει, τη θλιβερή σου μετριότητα!!!!"
Υ.Γ:Κρίση δεν υπάρχει στις τσέπες μας.. Κρίση υπάρχει στις καρδιές και τα μυαλά μας.... Ας προχωρήσουμε σε απόλυση της εσώτερης μιζέριας μας... Δε κινδυνεύουμε από τη γρίπη των χοίρων.... ΠΑΣΧΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗ ΓΡΙΠΗ ΤΗΣ ΒΛΑΚΕΙΑΣ!!!
"Στης λίμνης το ασημί, φίλησα τα μάτια σου. Στο κρύο του ακροπόταμου, μέσα στο πύργο της κρυφής και συνάμα επικίνδυνης απόλαυσης, διέλυσα την αγνή σου πρόθεση σε χίλια δυο κομμάτια... Τα μάτια σου,σαν δυο κυψέλες, που στο κέντρο τους αγκομαχούν κηφίνες με βασίλισσες, δέχονται το επικούρειο αναπόφευκτο* και το χαμόγελο το νηπιακό σου, γίνεται μεμιάς ατόφια ορμή, στη ράχη του Ελικώνα." Υ.Γ:Ερωτοσκορπίσματα......
"Στο σκίρτημα της στιγμής η βία, μ'ενα χαμόγελο σφιγμένο, ενώθηκε με το αθώο της ηδονής το πήγαινε-έλα, κι ένας στεναγμός παιδί της ανακούφισης γεννιέται...... Σχίζεται ο ουρανός στα δύο, κι ανάμεσα απ'τα κομμάτια του, μπλε φως λούζει το πορτοκαλί φιλί σου. Ζητάς το όνειρο, και το δαμάζεις με χέρια δυνατά και βάναυσες κινήσεις, γεμάτες αγριότητα και πολιτισμό, μα σαν ποτίσει το χώμα η καταιγίδα, κεντρίζεις με τις Αρσινόης το βλέμμα..."
Υ.Γ:Για προσπάθησε λίγο......(εσύ η οποιαδήποτε...)
Χρόνια πολλά σε όλους!Ελπίζω να περάσατε καλά! Σήμερα, μετά από αρκετή σκέψη, αποφάσισα, να ξαναξεκινήσω μια προσπάθεια με ένα καινούργιο ιστολόγιο* ονομάζεται μνημοσύνη..Πραγματεύεται το όνομά του.. Όποιος θέλει, ευπροσδεκτος....
Θα ήθελα, αν κι εσείς το θέλετε, να με συγχωρήσετε για την εξαφάνισή μου, αλλά μέρες που είναι υπάρχει φόρτος εργασίας*πρέπει να προλάβω μιας και φέυγω για τη Γη του Ορφέα!!Σας αφιερώνω το παραπάνω τραγουδάκι, από την αληθινή μου πατρίδα.. Γιατί η Θράκη βλέπετε, είναι η γη που μας δέχτηκε, όχι η Μάνα Γη....Για την Αθήνα δε το συζητώ... Σας ευχομαι να είστε καλά και θα τα πούμε..Ως τότε, αχ!Αμάαααν!!!!!!
Υ.Γ:Τέτοιες γυναίκες μου αρέσουν..Τέτοιες!!!!Αξίζει το βάσανο!!!!
"Κάτω απ΄της πόλης τα φώτα, μια νύχτα καθημερινή, τρεκλίζει των ονείρων ο μεθυσμένος.. Σκοντάφτει συνεχώς, σε κάδους γεμάτους απορίματα μιας ύπαρξης ονειρεμένης, που κάποιος μανιακός, κατάκοπος από ανασφάλειες, πέταξε τα κομάτια της σε κάδους.. Παραπατώντας ο πιωμένος, δε χάνει το κουράγιο του, και σα μωρό που χαίρεται τη γκρίζα παιδική χαρά, στη λάσπη ξεδιψά.... Όλοι, μα όλοι οι περαστικοί, κάνουνε πέρα τρομαγμένοι σαν κάνει να τους πλησιάσει, κι όσοι τον ξέρουν, επίσημα δηλώνουν άγνοια, μα μέσα τους χαίρονται, που έτσι θα θρέψουν τη δική τους τη μιζέρια, και της ψυχής τον ψόφιο αρουραίο...."
"Γλαρόπουλα πολύχρωμα έκαναν την εμφάνισή τους, πάνω απ'τους γκρίζους κήπους... Αφόδευσαν πάνω τους σιδερένιους αισθητήρες μιας χάλκινης, και σε μορφή χαρτονομίσματος αντίληψης.. Με τα μεγάλα ράμφη τους καταπίνουν τις ανόητες συνέπειες, ενός βραχυπρόθεσμου ωφελιμισμού, και με τα νύχια τους, ξεσκίζουν τα σεντόνια, της αγνότητας του πουριτανισμού.. Απ΄τα περβάζια ξεφυτρώνουνε κυκλάμινα, που έχουνε κορμοστασιά κισσού, πολύχρωμα, έτοιμα να καταπνίξουν με το άρωμά τους, τη μυρωδιά απ'της λαγνείας το πτώμα, κι αφού την αναστήσουν, να την παντρέψουν, με το μόνιμο της μέντορα, τον έρωτα..
Υ.Γ:Μια "ωδή" στη φαναριώτικη πλευρά του εαυτού μας..."
Τούτες τις μέρες, πάντα με πιάνει μια ανατριχίλα....Στη σκέψη πως κάποιοι άνθρωποι, με όλοι τη σημασία της λέξης, θυσιάστηκαν για να έχουμε έμεις, ένα αυριο καλλίτερο, ειλικρινά κλονίζομαι, το λίγο το λιγότερο, από σεβασμο...Μα πιο πολύ προβληματίζομαι* ο Μακρυγιάννης είχε δηλώσει, πως αν ήξερε ποιοι θα μας κυβερνήσουν μετά τους τούρκους, δε θα έπιανε ποτέ τ'άρματα.....Κι εγώ αναρωτιέμαι:....... Πολέμισε ο γέρος του Μοριά, της καλογριάς ο γιος και τόσοι άλλοι, ανώνυμοι και επώνυμοι,για να αποκτήσουμε μια κοινοβουλευτική πλειοψυφία δικοματικού τύπου, με τρεις σταυλάρχες γύρω-γύρω?!Πολέμησαν για ένα αφασικό μαλάκιο, σαν τη μετριοτάτη μου αφεντια, και τους ομοίους που τον περιτριγυρίζουν....? Πολέμησαν για την ελευθερία, θα πείτε...Α ναι!Ξέχασα!Την ελευθεθερία, του να καταλαμβάνονται θέσεις κλειδιά, με κληρονομικά κριτήρια και μόνο(πχ πανεπιστήμια, κτλπ..)Σήμερα το πρωί πήγα στο ΙΚΑ για μια δουλειά της μητέρας μου..Ήταν μια υπάλληλος, σαν τα κρύα τα νερά....Με παρέπεμψε αλλού με "ευγένεια", γιατί είχε δουλειά...Με το που απομακρύνθηκα, πήρε ένα τηλέφωνο να πει πόσο καλά πέρασε χτες το βράδυ.....Για αυτή την ελευθερία πέθανε ο Διάκος...... Θα μου πείτε πάλι, για τη προσωπική ελευθερία!Ω ναι!!!Εδώ κι αν ξεχάστηκα!!! Είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε και να λέμε, ότι θέλουμε!!!Βέβαια!Δεν έχει σημασία, αν ξέρω το αντικείμενο, σημασία έχει να μιλάω!!!Και τις σχέχεις τις προσωπικές:Απόλυτη ελευθερία!Σε παίρνει τηλέφωνο ένας φίλος και θέλει να σε δει*"δε μπορώ για διάφορους λόγους" απαντάς..Το αν ο άλλος καίγεται χέστηκες κατά βάθος...Η έννοια της αυτοθυσίας γαι ένα που θεωρείς άνθρωπο δικό σου, υπάρχει μόνο φιλολογικά για σένα.. Αλλά, είσαι ελεύθερος/η....... Και στα ερωτικά εκεί να δεις ελευθερία!!Τρέχουμε όλοι πισω από αγάπες και λουλούδια, ιπότες και δεσποσύνες, μαλακίες στο τετράγωνο, και ξεχασαμε να πηδιόμαστε!!!!! Και μετά φταίει πάντα ο άλλος...Εγώ έκαμα αυτό που ένιωθα...Α! Είμαι ελεύθερος....!!!
Αμποτε να έλθει η πραγματική ελευθερία(πρωτίστως από τις ανασφάλειες μας).. ΚΑΙ ΘΑ ΕΛΘΕΙ ΓΙΑΤΙ ΠΙΑΣΑΜΕ ΠΑΤΟ!!!!!
Υ.Γ:Ξέρω πως όλοι μα όλοι, θα αρνηθείτε τα παραπάνω γιατί "αγαπάτε" την ευθύνη και επίσης ξέρω το πως θα με χαρακτηρίσετε.. Είναι δικαίωμά σας...
"Με το στόμα λεμονανθούς γεμάτο, βουνό κατεβαίνεις.... Στις μυρτιές χαμογελάς, κι αυτές ανθίζουν.... Σκύβεις μια μαργαρίτα να χαιδέψεις, κι αυτή στο στόμα σε φιλά.... Στη λίμνη τη βουβή βουτάς, κι αυτή στοιχιώνει απ'το καλό της... Τα ψάρια χρυσή κουβέντα πιάνουνε μαζί σου... Ο βοσκός σου δίνει τη φλογέρα του για δώρο, κι ευθύς σκοπούς της γης συντάσεις... Σε δάσος όμορφο ξαπλώνεις... Τα φύλλα στρώμα γίνονται, οι ρίζες μαξιλάρι, κι ευθύς, ένα με το χώμα γίνεσαι, ως την επόμενη στιγμή, που θα ξυπνήσω!!!"
"Από τη μήτρα σύννεφου γκριζωπού, γεννήθηκε ένας άνεμος, ούριος ερωτικός.... Με φόρα αυτός, χίμιξε και χάιδεψε ερωτικά, τις ράχες απ'τα στάχυα, κι έπειτα οίστρο ερωτικό παρέδωσε στις μέλισσες, μαζί κι ορμήνια, να ανακαλύψουν τις θεάς τα μυστικά, μαζί με κίτρινα λουλούδια... Μετά,αφήνοντας του λειβαδιού τ'απόκρυφα, μέσα από γρύλια ασήμαντη, σε σπίτι υγρό και σκοτεινό ξεσπάθωσε, και με ρομφαία από μανδραγόρα, ράπιζε της κοιμωμένης τα ρουθούνια, μήπως και την ουσιαστική ευθύνη, μπορέσει να ξυπνήσει...." Υ.Γ:Είναι θέμα ευθύνης......
"Κρίκος σιγής η ανάμνηση στου έρωτα το γίγνεσθαι, ενάντια στο καθως πρέπει.. Ζωή ημιτελής, μα με θεμέλια, σε κήπους τριανταφυλλένιους... Στενεύει ο στηθόδεσμος τη βασίλισσα της κρυφής ερωτικής ματιάς* θέλει να τον βγάλει, ανάσα για να πάρει, και να μπορέσει να φιλήσει, τα σιδερένια της υπόληψης τα χείλη* κι αυτά με μιας να λιώσουν, και κάτω από το μέταλο, να ξεπηδήσουνε χρυσάνθεμα, από ένα μέρος μακρινό, στης προσμονής την άκρη...."
"Τσουκνίδα άρρωστη και σάπια είναι το βλέμμα σου, κι ώριμο κόπρανο η λογική σου.. Χαμόγελο απλόχερα μου δίνεις, με δόντια ψεύτικα, στη θέση των αληθινών, που έσπασε η γροθιά, της μίζερης σου ματαιοδοξίας. Σε αγνοώ και πλάτη σου γυρίζω, μα εσύ νομίζεις, πως νάζια σου κάνω. Ήρθε η ώρα να ξυπνήσεις, μιας κι έφτασε η ώρα να πεθάνεις!!"
Υ.Γ:Για να δούμε, πως να'ναι το απότομο ξύπνημα...
"Δυο μέτρα μήκους χώματος, στην άκρη του ματιού, κι από πίσω λιβάδι, πράσινο και τρυφερό, πεδίο δόξης λαμπρό.... Ο νεαρός πολεμιστής, πάνω σε κομμάτι από χαρτί, τσαλακωμένο, της ψυχης την καλλιγραφία, αποτυπώνει, ελπίζοντας αργότερα, το χαρτάκι τούτο, κάποιος να το ανακαλύψει, σκυλεύοντας το άψυχο του σώμα... Έτσι γεννιούνται οι αρετές* μέσα από τις φρίκες..... Υ.Γ:Έτσι είναι.....
"Της άμμου οι φωνές στην έρημο, μοιάζουν με ανεμοστρόβιλους, μικρούς, αμελητέους* ίσα που φαίνονται στη θάλασσα τη χρυσαφένια.. Μα όμως, είναι αυτές, που τριβελίζουν τα ρουθούνια της καμήλας, κι άξαφνα τη βαριεστημένη ρότα αλλάζει, που χρόνια τώρα ευλογάει ο βεδουίνος* κι εκείνος τρομαγμένος, μη ξέροντας που πάει, και για ποιο λόγο, φτάνει σε αρχαία αγορά, σε όαση παραδεισένια, όπου από στήθη αλαβάστρινα, πολεμιστές θηλάζουνε μετάξι, και φοίνικες αλαφροίσκιωτοι, σπέρνουνε φοινικόδασος, στο κέντρο των ματιών, και στων ψυχών τις άκρες.. Ευλογημένος όποιος τις δύσκολες φωνές ακούσει..."
Υ.Γ:Οι παραπάνω σκέψεις πλαισιώνονται από μια φωνή απίθανη , που ανακάλυψα στο youtube.Δε τη γνωρίζω, αλλά με κερδισε..
"Φυλακισμένα περιστέρια.... πένθιμα βλέματα , που δραπετεύουν, απ΄του σταθμού τα σίδερα, κι ευθύς οδεύουνε, για το χορό των εσπερίδων. Το βρώμικο τσιμέντο πλύθηκε, απ΄της βροχής τα χάδια, κι απ'της ψυχής τα δάκρυα... Στη λεωφόρο με τους ευκάλυπτους, ο κηπουρός τη ματαιοδοξία καλοπίζει, μιας και θα έλθουν καλεσμένοι της οκνηρίας, στης σχιζοφρένειας τη παρέλαση..." Υ.Γ:Ένα μεσημέρι, σαν όλα τα άλλά..
"Στη κλεψύδρα της στείρας σου πνευνατικότητας σφήνωσες* ο εγωισμός σου κισσός, που γιγαντώθηκε,κι έγινε ίσκιος*ίσκιος, που από κάτω κάθεσε και αναπαύεσε ταλαίπωρη ψυχή... Τα γουρλωμένα μάτια σου, σα το χρυσόψαρο στη γυάλα, απορούν και ψάχνουν για ενόχους.. Απαξιωμένος,της τέχνης υπηρέτης είσαι,μα εσύ περνιέσαι για σπουδαία.. Πίσω απ΄τη κάλπικη κουλτούρα σου, παλιμπαιδίζεις, θαρώντας ,πως στο άγονο κεφάλι σου, φυτρώνουν κέδροι. Σου λέμε "ναι" ,πως "έχεις δίκιο", γιατί κατάφερες τον οίκτο να κερδίσεις αρλεκίνε, κρεμάμενη απ΄της βλακείας το ικρίωμα, να σε τσιμπάνε της ματαιοδοξίας και της ανασφάλειας τα κοράκια!!"
Υ.Γ:Άφιέρωση στους Αρκουδοκράτορες, τουτέστιν,Αφασικά μαλάκια!!!
"Η μέλισσα τη φραγκοσυκιά εφίλησε, κι απ΄τα πλευρά της νυχτερίδας, έτρεχαν σεμπρεβίβες. Μαύρα σκυλιά,με μάτια σαν πετράδια, έτρεχαν στη παραλία πάνω-κάτω, την ώρα που ο παντεπόπτης εμφανίζονταν στις βραχώδεις του Κύθνου πλάτες, κι έλουζε τις κόρες του βορά... Το πλοίο απ΄του ασημοδόξαρου τον τόπο, άραξε στη σκιά του άρχοντα, στης φτερωτής της κόρης τον τόπο! Ώρα για ανάσταση, ώρα για ένωση, της αλήθειας η στιγμή!" Υ.Γ:Του κυνηγιού η ώρα......"
Βομβαρδίζουν ανηλεώς...Βαράνε στο ψαχνο...Τίποτα δε σέβονται οι , οι αλαζόνες...Στιγμές σαν κι αυτές, μου αφηνουν στη ψυχή στίγματα... Στίγματα, που ξυπνάνε το DNA μου...Κι αυτό βράζει.. Έμεις οι Έλληνες, οφείλουμε να πονάμε πάρα πολύ...Έχουμε περάσει τα ίδια... Πρέπει να καταλαβαίνουμε.......
Υ.Γ:Για κάτι τέτοιους καιρούς δε πρέπει να ξεχνάμε και για "συνωστισμούς" να μιλάμε.......
Δε μου αρέσουν οι διχόνειες..Μισώ και απεχθάνομαι τη βία.. Αλλά αυτό που γίνεται αυτές τις μέρες στη Γάζα , με βγάζει από τα ρούχα μου* ακόμα πιο επικύνδυνη, είναι η άγνοια μας για κάποια πράγματα. Δείτε το παρακάτω video*είτε μας αρέσει ή όχι, αυτή είναι η αλήθεια.
Υ.Γ:Η αλήθεια είναι ακόμα πιο τρομαχτική*αλλά αυτό, είναι μια άλλη ιστορία....
Για όποιον από εσάς έχει τη κακιά περιέργια να με γνωρίσει, μιας και τόσο καιρό τα λέμε εδώ χάμου και ο καιρός γαρ εγγύς, όλοι θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε , ποιοι είμεθα και που βαδίζουμε, σας παραθέτω την αυτοβιογραφία μου:
"Αργά,μα και συνάμα σταθερά, ο απόμακρος πολεμιστής, έκοβε με το χρυσό του το μαχαίρι, το θαλασσί της φόρεμα.. Κι εκείνη,σαν από κάποιο άλλο παραμύθι, γύρευε καταφύγιο, για τους αποδημούντες. Δεν ήτανε σε θέση να τη καταλάβει* προσπάθησε πολύ να βρει, πού ο κισσός φτάνει, από πού η θάλασσα αναβλύζει* κι εκείνη, δε του γύρεψε πολλά* μόνο το χέρι για προσκέφαλο.... Μα είναι τόσο βαριές οι νύχτες, οι γεμάτες υποσχέσεις!!
Υ.Γ:Τα φαινομενικά απλά δεν είναι μόνο δύσκολα... Είναι και πιεστικά και φασιστικά συνάμα....
Μανθάνειν εν τω ουρανώ το οράν,εν δε τη γή το αναμιμνήσκεσθαι.Μακάριος ο δια των Μυστηριων διελθών, ούτος γιγνώσκει την αρχήν και τον σκοπόν της ζωής. (Πίνδαρος)
