Ή τώρα ή ποτέ...

"Γλαρόπουλα πολύχρωμα
έκαναν την εμφάνισή τους,
πάνω απ'τους γκρίζους κήπους...
Αφόδευσαν πάνω τους σιδερένιους
αισθητήρες μιας χάλκινης,
και σε μορφή χαρτονομίσματος
αντίληψης..
Με τα μεγάλα ράμφη τους
καταπίνουν τις ανόητες συνέπειες,
ενός βραχυπρόθεσμου ωφελιμισμού,
και με τα νύχια τους,
ξεσκίζουν τα σεντόνια,
της αγνότητας του πουριτανισμού..
Απ΄τα περβάζια ξεφυτρώνουνε κυκλάμινα,
που έχουνε κορμοστασιά κισσού,
πολύχρωμα,
έτοιμα να καταπνίξουν με το άρωμά τους,
τη μυρωδιά απ'της λαγνείας το πτώμα,
κι αφού την αναστήσουν,
να την παντρέψουν,
με το μόνιμο της μέντορα,
τον έρωτα..

Υ.Γ:Μια "ωδή" στη φαναριώτικη πλευρά του εαυτού μας..."

Τούτες τις μέρες....

Τούτες τις μέρες, πάντα με πιάνει μια ανατριχίλα....Στη σκέψη πως κάποιοι άνθρωποι, με όλοι τη σημασία της λέξης, θυσιάστηκαν για να έχουμε έμεις, ένα αυριο καλλίτερο, ειλικρινά κλονίζομαι, το λίγο το λιγότερο, από σεβασμο...Μα πιο πολύ προβληματίζομαι*
ο Μακρυγιάννης είχε δηλώσει, πως αν ήξερε ποιοι θα μας κυβερνήσουν μετά τους τούρκους, δε θα έπιανε ποτέ τ'άρματα.....Κι εγώ αναρωτιέμαι:.......
Πολέμισε ο γέρος του Μοριά, της καλογριάς ο γιος και τόσοι άλλοι, ανώνυμοι και επώνυμοι,για να αποκτήσουμε μια κοινοβουλευτική πλειοψυφία δικοματικού τύπου,
με τρεις σταυλάρχες γύρω-γύρω?!Πολέμησαν για ένα αφασικό μαλάκιο, σαν τη μετριοτάτη μου αφεντια, και τους ομοίους που τον περιτριγυρίζουν....?
Πολέμησαν για την ελευθερία, θα πείτε...Α ναι!Ξέχασα!Την ελευθεθερία, του να καταλαμβάνονται θέσεις κλειδιά, με κληρονομικά κριτήρια και μόνο(πχ πανεπιστήμια, κτλπ..)Σήμερα το πρωί πήγα στο ΙΚΑ για μια δουλειά της μητέρας μου..Ήταν μια υπάλληλος, σαν τα κρύα τα νερά....Με παρέπεμψε αλλού με "ευγένεια", γιατί είχε δουλειά...Με το που απομακρύνθηκα, πήρε ένα τηλέφωνο να πει πόσο καλά πέρασε χτες το βράδυ.....Για αυτή την ελευθερία πέθανε ο Διάκος......
Θα μου πείτε πάλι, για τη προσωπική ελευθερία!Ω ναι!!!Εδώ κι αν ξεχάστηκα!!!
Είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε και να λέμε, ότι θέλουμε!!!Βέβαια!Δεν έχει σημασία, αν ξέρω το αντικείμενο, σημασία έχει να μιλάω!!!Και τις σχέχεις τις προσωπικές:Απόλυτη ελευθερία!Σε παίρνει τηλέφωνο ένας φίλος και θέλει να σε δει*"δε μπορώ για διάφορους λόγους" απαντάς..Το αν ο άλλος καίγεται χέστηκες κατά βάθος...Η έννοια της αυτοθυσίας γαι ένα που θεωρείς άνθρωπο δικό σου, υπάρχει μόνο φιλολογικά για σένα..
Αλλά, είσαι ελεύθερος/η.......
Και στα ερωτικά εκεί να δεις ελευθερία!!Τρέχουμε όλοι πισω από αγάπες και λουλούδια, ιπότες και δεσποσύνες, μαλακίες στο τετράγωνο, και ξεχασαμε να πηδιόμαστε!!!!!
Και μετά φταίει πάντα ο άλλος...Εγώ έκαμα αυτό που ένιωθα...Α! Είμαι ελεύθερος....!!!

Αμποτε να έλθει η πραγματική ελευθερία(πρωτίστως από τις ανασφάλειες μας)..
ΚΑΙ ΘΑ ΕΛΘΕΙ ΓΙΑΤΙ ΠΙΑΣΑΜΕ ΠΑΤΟ!!!!!

Υ.Γ:Ξέρω πως όλοι μα όλοι, θα αρνηθείτε τα παραπάνω γιατί "αγαπάτε" την ευθύνη και επίσης ξέρω το πως θα με χαρακτηρίσετε..
Είναι δικαίωμά σας...

Του ονείρου το άπιαστο....

"Με το στόμα λεμονανθούς γεμάτο,
βουνό κατεβαίνεις....
Στις μυρτιές χαμογελάς,
κι αυτές ανθίζουν....
Σκύβεις μια μαργαρίτα
να χαιδέψεις,
κι αυτή στο στόμα σε φιλά....
Στη λίμνη τη βουβή βουτάς,
κι αυτή στοιχιώνει απ'το καλό της...
Τα ψάρια χρυσή κουβέντα
πιάνουνε μαζί σου...
Ο βοσκός σου δίνει τη φλογέρα του
για δώρο,
κι ευθύς σκοπούς της γης συντάσεις...
Σε δάσος όμορφο ξαπλώνεις...
Τα φύλλα στρώμα γίνονται,
οι ρίζες μαξιλάρι,
κι ευθύς, ένα με το χώμα γίνεσαι,
ως την επόμενη στιγμή,
που θα ξυπνήσω!!!"

Υ.Γ:Του σουλτάνου τα πετράδια....

Σαν αστραπή...

"Από τη μήτρα σύννεφου γκριζωπού,
γεννήθηκε ένας άνεμος,
ούριος ερωτικός....
Με φόρα αυτός,
χίμιξε και χάιδεψε ερωτικά,
τις ράχες απ'τα στάχυα,
κι έπειτα οίστρο ερωτικό
παρέδωσε στις μέλισσες,
μαζί κι ορμήνια,
να ανακαλύψουν τις θεάς
τα μυστικά,
μαζί με κίτρινα λουλούδια...
Μετά,αφήνοντας του λειβαδιού
τ'απόκρυφα,
μέσα από γρύλια ασήμαντη,
σε σπίτι υγρό και σκοτεινό
ξεσπάθωσε,
και με ρομφαία από μανδραγόρα,
ράπιζε της κοιμωμένης τα ρουθούνια,
μήπως και την ουσιαστική ευθύνη,
μπορέσει να ξυπνήσει...."
Υ.Γ:Είναι θέμα ευθύνης......

Μάχη..

"Κρίκος σιγής η ανάμνηση
στου έρωτα το γίγνεσθαι,
ενάντια στο καθως πρέπει..
Ζωή ημιτελής, μα με θεμέλια,
σε κήπους τριανταφυλλένιους...
Στενεύει ο στηθόδεσμος
τη βασίλισσα της κρυφής
ερωτικής ματιάς*
θέλει να τον βγάλει,
ανάσα για να πάρει,
και να μπορέσει να φιλήσει,
τα σιδερένια της υπόληψης τα χείλη*
κι αυτά με μιας να λιώσουν,
και κάτω από το μέταλο,
να ξεπηδήσουνε χρυσάνθεμα,
από ένα μέρος μακρινό,
στης προσμονής την άκρη...."

Υ.Γ:Έχε το νου σου, στης προσμονής την άκρη.....