ευχες....

Καλη χρονια στην οικογενεια μου,
καλη χρονια στο σοι μου,
καλη χρονια στους φιλους οπου κα να'ναι,
καλη χρονια σε εσας και στην εποικοινωνια μας,
καλη χρονια στα Κυθηρα,
καλη χρονια στην Αναφη,
Καλη χρονια στην Αμοργο,
καλη χρονια στη Σαμοθρακη,
καλη χρονια στα νευρα μου,
καλη χρονια στη μιζερια μου,
καλη χρονια σε ολα μου τα συμπλεγματα,
καλη χρονια στα ονειρα μου,
καλη χρονια σε οσους με αγαπησαν,
καλη χρονια σε οσους δε με αγαπησαν,
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

Χαμος!

{youtube=http://www.youtube.com/watch?v=AzCygWJD4Og}
Στίχοι: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας
Μουσική: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας
Πρώτη εκτέλεση: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας

(τραγούδι)
Τα μάγια είναι μυστικά, μα μυστικά δε μένουν,
και πράγματα παράξενα άρχισαν να συμβαίνουν...
Ήρθε εξπρές η άνοιξη με χίλια χελιδόνια
και δυό φιλάκια έστειλε και λιώσανε τα χιόνια.
Ξημέρωσε Χριστούγεννα κι οι λόφοι πρασινίσαν
και μες στο νταλαχείμωνο οι πασχαλιές ανθίσαν.
Τα πρόβατα κελάηδαγαν γλυκά σαν αηδονάκια
κι οι αγελάδες πέταγαν ψηλά με τα πουλάκια.
Οι γέροι βγήκαν στις αυλές τα μήλα για να παίξουν,
ξύπνησαν οι τεμπέληδες και θέλαν να δουλέψουν.
Οι βλάκες γίναν έξυπνοι και οι μουγγοί μιλούσαν
και τα νερά του ποταμού ανάποδα κυλούσαν.
Όλοι στους δρόμους βγήκανε με γέλια και αστεία
και φαγοπότι στήσανε στη μέση στη πλατεία
κι ήρθαν κι οι μουσικάντηδες και πιάσαν το τραγούδι
κι όλη τη μέρα γλένταγαν, κάψαν το πελεκούδι.

(αφήγηση)
Ξαφνικά, οι αγέλαστοι άνθρωποι έγιναν γελαστοί, αλλά πολύ γελαστοί – και ομιλητικοί, αλλά πολύ ομιλητικοί: «Γεια σας, τι κάνετε; Χρόνια πολλά... ματς μουτς». «Υπόσχομαι», έλεγε συνεχώς ο δήμαρχος, «μπράβο δήμαρχε» φώναζαν οι παρατρεχάμενοι και σιγά – σιγά, ένας – ένας, οι αγέλαστοι άνθρωποι άρχισαν να χορεύουν! Μάλιστα! Να χορεύουν! Οι καλικάντζαροι το ‘παν και το ‘καναν. Τα πάνω ήρθαν κάτω! Κι ενώ συνέβαιναν όλ’ αυτά, η πόρτα του χρόνου άνοιξε διάπλατα κι άρχισαν να καταφθάνουν οι επίσημοι προσκεκλημένοι των καλικάντζαρων: Η Χιονάτη με τους εφτά νάνους, ο Μολυβένιος Στρατιώτης με τη μπαλαρίνα του, ο Τομ Σώγιερ, Die Bremerstadt Musikanten, ο Ευτυχισμένος Πρίγκηπας, ο γέρο-Αίσωπος με την παρέα του, ο Καραγκιόζης με την οικογένεια... «Γεια σου οικογένεια... ω, ω, ω, ω, ώπα...», «υπόσχομαι ότι...». Ο Κάρλος Καστανέντα, ο Τζέρι Γκαρσία, ο Τζίμι Χέντριξ... Οι καλικάντζαροι βαμμένοι με μπογιές σαν Ινδιάνοι κυλιόντουσαν χάμω, έκαναν τούμπες, έκαναν ότι τους κατέβαινε και διασκέδαζαν τρελά... Χαμός στο ίσιωμα!!

Χορέυανε, χορεύανε... μέχρι που νύχτωσε... και μια γλυκειά νύστα βάρυνε τα βλέφαρα τους... Έγειραν όλοι εκεί κι αποκοιμήθηκαν... κι έτρεχε ακόμα το κρασί από τις κάνουλες των βαρελιών. Οι καλικάντζαροι καβάλησαν τις χήνες τους κι έφυγαν. Μαζί τους έφυγαν κι οι γιορτές...

Την άλλη μέρα χιόνισε. Χιόνιζε πάνω απ’ το σιωπηλό κόσμο... χιόνιζε στις καρδιές των μοναχικών ανθρώπων...........................
Χρονια πολλα σε ολους!

Διορθωση!!!!

Εκανα ενα ορθογραφικο και αντι για φιλος,
εγραψα φικος......
Φιλε μελλομενε,ελπιζω να μη μου κρατησεις
κακια:)......

Ειδωλο.

Επειτα απο προσκληση,του καλου μου φικου, του μελλομενου,
θα πω γιατι διαλεξα το συγκεκριμενο ειδωλο,
(προτιμω την ελληνικη λεξη απο το avatar....)
Λοιπον,για να ειμαι ειλικρινης,δεν ειχα ειδωλο,
διοτι πολυ απλα,δεν ηξερα πως "μπαινει",
μεχρι που με βοηθησε ο φιλος μελλομενος
και τον ευχαριστω πολυ:)!
(παρεπιπτοντος,το ειδωλο μου,δεν εμφανιζεται σε ολα ιστολογια,
οταν απαντω,αλλα αυτο λιγη σημασια εχει για μενα
και φανταζομαι,ακομα πιο λιγη και για εσας....(υπαρχουν σιγουρα σοβαροτερα ζητηματα,
να σας απασχολουν...:)
Τωρα γιατι διαλεξα το συγκεκριμενο ειδωλο:κατ'αρχην,μου αρεσει καθε μορφη θεατρου*
οι μαριονετες εχουν διττη σημασια...ο καθενας διαλεγει οτι θελει.....
Επεισης εχω μια δοση,η μαλλον προσπαθω να εχω,αυτοσαρκασμου*
χωρια του οτι,στη κοινωνια που ζουμε,ειναι αρκετες οι φορες,που νιωθω
καραγκιοζακος..........
Αυτα ,σε γενικες γραμμες*και μη ξεχνατε:"κεινο που με τρωει,
κεινο που με σωζει,ειναι που ονειρευομαι,σαν το καραγκιοζη....:)"

Διονυσιακη διαθεση!

Παμε ενα ζωναραδικο απ'τη πατριδα μου!
τιμη στο Δυονυσο,τα τελωνια να προγκηξουμε!
ιιιιιιιιιιιιιχουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ
Πέντε πέρδικες πιτούσαν
και στον κάμπο 'λογυρνούσαν,
για τα μας τα δυο ρωτούσαν,
γιατ' ισένα, γιατ' ιμένα,
για τα δικά σου μαύρα ματιά,
κάνω μαύρα μονοπάτια.
Θα σι πάρω, δε σ' αφήνω,
και στην Πόλη θα σι πάγω,
πέντε ντούμπλες θα σι βάλω
κι φλουρί θα σ' αρματώσω.

Για εκεινη.........

Τα πνεύματα επιστρέφουνε τις νύχτες
φωτάκια από αλύτρωτες ψυχές
κι αν δεις εκεί ψηλά στις πολεμίστρες
θα δεις να σε κοιτάζουνε μορφές

Και τότε ένα παράπονο σε παίρνει
και στα καντούνια μέσα σε γυρνά
η Πόλη μια παλιά αγαπημένη
που συναντάς σε ξένη αγκαλιά

Θέλω να πιω όλο το Βόσπορο
αλλάζουνε εντός μου τα σύνορα του κόσμου

Την βρήκα στις στροφές των ποιημάτων
με τις βαριές χανούμισες να ζει
και ρίχνω μες στο στόμα των αρμάτων
την κούφια μου αλήθεια τη μισή

Θέλω να πιω όλο το Βόσπορο
αλλάζουνε εντός μου τα σύνορα του κόσμου
...........................................
...........................................
για σενα........που το δακρυ μου μεταλαβα..........
να εισαι παντα καλα..........

Λολαθηκα.....

ΟΥΛΑΛΟΥΜ . . .

Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,
κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά
κι από τα δάσα.

Θάρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει ήλιο και βροχή
και νειό φεγγάρι . . .

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:

. . . Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπά"
που μ' έλεγε τρελόν πως είχες γίνει
καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·
κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωιμένα -
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω - στραβός - μεσ' τα νερά;
κι εσύ κοντά μου . . .

........................................................
Ποιημα του Γιαννη Σκαριμπα.....Αφιερωμενο,στη κοπελα,υπαλληλο του ξενοδοχειου,
στο Πυργο............Εσυ που δε καταλαβες το βλεμα μου..και τη καρδια μου ....να εισαι καλα...........
Σε βασανα τρανα με εμπεξες......χαλαλι σου.................

Ονειρο.....

"Εγω ,δε θα παω στα Γκριζα τα λιμανια.....
γιατι εγω εχω κανει την επιλογη
της Λουθιεν και ,οπως αυτη,εχω διαλεξει,
το γλυκο με το πικρο μαζι......"
...............................
Λογια της Αργουεν-Ουντομιελ,
στον Αραγκορν..........

Νεμεσις

"Αν τωρα σε δυστυχια βρισκομαι,γι'αυτο μη καμαρωνεις*
διοτι κι συ μπορει,να δυστυχησεις........."
Λογια της Ανδρομαχης στο Μενελαο, απο τη ταγωδια του Ευριπιδη,
"Ανδρομαχη"........Αφιερωμενα σε ολους τους "υπηρετες"
της εξουσιας και στην Ελλαδα και στον κοσμο*μα πιο πολυ αφιερωμενο,
σε ολους αυτους που με τη ψηφο τους, για συμφερον προσωπικο,
συμβαλλουν στη καταντια, εχοντας πληρη συνειδηση..........
ΠΡΟΣΕΞΤΕ! ΕΡΧΕΤΑΙ!

Σταση ζωης....

"Θελω,βασιλια μου,ν'αποτυχω κανοντας εντιμη ενεργεια,
παρα μ'ατιμη,να νικησω...."
..........................
Λογια του Νεοπτολεμου στον Οδυσσεα,απο τη τραγωδια του Σοφοκλη"Φιλοκτητης".....

Για λιγο προσοχη.....

Μεσα σε πλημυρες,καταστροφες,"σχεδια για τη λυση",
του ασφαλιστικου μας,προσθετους φορους
και τοσες αλλες "ερωτοτροπιες",διαβασα
σε μια εφημεριδα,το εξης:Απο 01/01/08,
το μεροκαματο του βουλευτη,θα ειναι οσο
το μηνιαιο επιδομα,ενος ανεργου*δηλαδη,
350 ευρω!Επισης,πρωην βουλευτες,χηρες
βουλευτων,κορες και γιοι θανοντων
βουλευτων,διεκδικουν αναδρομικα,
τη νεα συνταξη των βουλευτων,
η οποια ισουται, με το μισθο του
προεδρου του Αρειου παγου,
δηλαδι 40000 ευρω το μηνα!
Λοιπον για να σοβαρευτουμε,το
ολο θεμα,δειχνει υβρη*
η υβρη,φερνει ατι*
και η ατι,φερνει ΝΕΜΕΣΗ!
Δεν απευθυνομαι σε πολιτικους*
αυτοι,βρισκουν και τα κανουν*
απευθυνομαι σε μας!ΠΡΟΣΟΧΗ!
ΥΓ:Σας παρακαλω πολυ,μη με ρωτησει κανεις,
το αυτονοητο:"Εσυ τι προτεινεις?"

Ευτυχια?.........

"Δε πρεπει ποτε να λες ευτυχισμενο κανεναν ανθρωπο,
προτου την τελευταια μερα του,αφου πεθανει πια,
πως θα κατεβει νεκρος στον κατω κοσμο δεις....."
Μονολογος της Αδρομαχης, απο την ομωνυμη,
του Ευριπιδη τραγωδια.......

Κουβεντες.......

Θα ηθελα ,μια απορια μου,η αν θελετε ανησυχια μου,να μοιραστω μαζι σας*
ο Πλατων ειπε,πως ακομα κι ενα φυλλο οταν πεφτει,θελει ο θεος
και πεφτει.Προσωπικα,το πιστευω αυτο*εσεις?

Ρε σεις........πολιτικοι ,δημοσιογραφοι κτλπ...........

Η μαγκιά θέλει αέρα
σηκωμένη την παντιέρα
σηκωμένη την παντιέρα

Η θεωρία καταρρέει
οι χοντροί είναι οι ωραίοι
οι χοντροί είναι ωραίοι

Οε οε
οε οε οε

Κοιμηθήκαμε αγρότες
και ξυπνήσαμε ιππότες
και ξυπνήσαμε ιππότες

Του οκτάωρου πεσόντες
νανουρίζονται με τσόντες
νανουρίζονται με τσόντες

Οε οε

Φω-μπιζού ήταν το διαμάντι
που 'σαι ρε Παπαδιαμάντη
που 'σαι ρε Παπαδιαμάντη

Χίλιοι κώλοι όλοι κι όλοι
μας ρημάξανε την πόλη
μας ρημάξανε την πόλη

Οε οε...

Αποψε....

Αποψε πως,θα κοιμηθω....
Πρωτη φορα,δεν εισαι δω....
.........................
Ποιος με βαφτισε,
σε θολο νερο,
και μου κανει δωρο,
ξυλινο σταυρο.....
Ποιος δεν ηθελε,
να χαμογελω,
και τα δυο σου ματια,
να μη ξαναδω......
Αποψε πως,θα κοιμηθω,
πρωτη φορα......
δεν εισαι δω.......

Today.......

ALWAYS REMEMBER,THE FIFTH OF NOVEMBER..........V!

Ολονυχτια..

Ολονυχτίς τον πότισες με το κρασί του Μίδα
κι ο φάρος τον ελίκνιζε με τρεις αναλαμπές
Δίπλα ο λοστρόμος με μακριά πειρατική πλεξίδα
κι αλάργα μας το σκοτεινό λιμάνι του Gabes

Απά στο γλυκοχάραμα σε φίλησε ο πνιγμένος
κι όταν ξυπνήσεις με διπλή καμπάνα θα πνιγείς
Στο κάθε χάδι κι ένας κόμπος φεύγει ματωμένος
απ' το σημάδι της παλιάς κινέζικης πληγής

Ο παπαγάλος σου 'στειλε στερνή φορά το γεια σου
κι απάντησε απ' το στόκολο σπασμένα ο θερμαστής
πέτα στο κύμα τον παλιό που εσκούριασε σουγιά σου
κι άντε μονάχη στον πρωραίον ιστό να κρεμαστείς

Γράφει η προπέλα φεύγοντας ξοπίσω "σε προδίνω"
κι ο γρύλος τον ξανασφυράει στριγγά του τιμονιού
Μη φεύγεις. Πες μου, το 'πνιξες μια νύχτα στο Λονδίνο
ή στα βρώμικα νερά κάποιου άλλου λιμανιού;

Ξυπνάν οι ναύτες του βυθού ρισάλτο να βαρέσουν
κι απέ να σου χτενίσουνε για πάντα τα μαλλιά.
Τρόχισε κείνα τα σπαθιά του λόγου που μ' αρέσουν
και ξαναγύρνα με τις φώκιες πέρα στη σπηλιά

Τρεις μέρες σπάγαν τα καρφιά και τρεις που σε καρφώναν
και συ με τις παλάμες σου πεισματικά κλειστές
στερνή φορά κι ανώφελα ξορκίζεις τον τυφώνα
που μας τραβάει για τη στεριά με τους ναυαγιστές

Ουτε βημα πισω!

Σε παίζουνε στα ζάρια και σε χάνουν
κάθε μέρα εδώ πέρα
και σβήνουνε τα ίχνη της αυγής
τα μεσημέρια τα ξεφτέρια
και κλέβουνε απ' τις αυλές
παλιά χαμόγελα γλυκά
κι οι δρόμοι γίνανε χλωμοί
κι η μοναξιά τόσο πυκνή
που δεν μπορείς να περπατήσεις

Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
κι αν με γυρέψετε είμαι ακόμα στην αλάνα
ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
μη με μαζεύεις απ' το δρόμο ακόμα μάνα

Με σπρώχνουν οι καιροί σε μέρη ξένα
από σένα κι από μένα
μα εγώ έχω μάθει αλλιώς
σ' ένα χορό που σπάει τη πέτρα
έξω απ' τα μέτρα
στα μάτια σου πιστεύω μόνο
και στην τρέλα την παλιά
μα εδώ στην ώρα των φιλιών σ'το λέω καθαρά
δεν κάνω πίσω ούτε ένα βήμα

Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
κι αν με γυρέψετε είμαι ακόμα στην αλάνα
ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
μη με μαζεύεις απ' το δρόμο ακόμα μάνα

Να σου πω.......

Καθώς αποκοιμήθηκες φύλαγε βάρδια ο κάβος.
Σε σπίτι μέσα, ξέχασες προχτές το φυλαχτό.
Γελάς, μα εγώ σε πούλησα στο Rio για δυο centavos
κι απέ σε ξαναγόρασα ακριβά στη Βηρυτό.

Με πορφυρό στα χείλη μου κοχύλι σε προστάζω.
Στο χέρι το γεράκι σου και τα σκυλιά λυτά.
Απάνωθέ μου σκούπισε τη θάλασσα που στάζω
και μάθε με να περπατώ πάνω στη γη σωστά.

Κούκο φορούσες κάτασπρο μικρός και κολαρίνα.
Ναυτάκι του γλυκού νερού.
Σε πιάνει - μην το πεις αλλού - σα γάτα η λαμαρίνα
Και σε σαστίζει ξαφνικό προβέτζο του καιρού.

Το ντύμα πάρε του φιδιού και δος μου ένα μαντίλι.
Εγώ, - και σ’ έγδυσα μπροστά στο γέρο Τισιανό.
Βίρα, Κεφαλλονίτισσα, και μάινα το καντήλι.
Σε λόφο γιαπωνέζικο κοιμάται το στερνό.

Σου πήρα από τη Νάπολη μια ψεύτικη καμέα
κι ένα κοράλλι ξέθωρο μαζί.
Πίσω απ’ το φριγκορίφικο στην άδεια προκυμαία
Έβενος, - γλώσσα της φωτιάς, στο βάθος κρεμεζί.

Φώτα του Melbourne. Βαρετά κυλάει ο Yara Yara
ανάμεσα σε φορτηγά πελώρια και βουβά,
φέρνοντας προς το πέλαγος, χωρίς να δίνει δυάρα,
του κοριτσιού το φίλημα, που στοίχισε ακριβά.

Γερά την ανεμόσκαλα. Καφέ για τον πιλότο.
Λακίζετε, αλυσόδετοι του στεριανού καημού.
Και σένα, που σε κέρδισα μιανής νυχτιάς σε λότο,
σμίγεις και πας με τον καπνό του γκρίζου ποταμού.

Μια βάρκα θέλω, ποταμέ, να ρίξω από χαρτόνι,
όπως αυτές που παίζουνε στις όχθες μαθητές.
Σκοτώνει, πες μου, ο χωρισμός; - Ματώνει, δε σκοτώνει.
Ποιος είπε φούντο; Ψέματα. Δε φτάσαμε ποτές.

Τη πατησα........

Ατυχής και ζαλισμένος έπεσα σε μια λακκούβα.
Τι λακκούβα, λακκουβάρα κι όλους τους χωρεί.
Κόσμος σε απελπισία στη λακκούβα, στη λακκούβα.
Κάμερες και συνεργεία ώχου τι βουή!

Έξι-εφτά είναι φτιαγμένοι στη λακκούβα, στη λακκούβα
και μια θεια μου ερωτευμένη πω-πω τι ντροπή!
Σε λακκούβα ζοφερή όποιος πέσει πώς να βγει.
Σε λακκούβα ζοφερή όποιος πέσει πώς να βγει.

Σύμβουλοι Επικρατείας στη λακκούβα, στη λακκούβα
κι ο παπάς της ενορίας πω-πω μη μας δει!
Και τα Σώματα Ασφαλείας με την κλούβα, με την κλούβα.
Να κι ο Υπουργός Παιδείας ώχου τι ντροπή!

Μη μου κάνεις τη λαχτάρα, δω και σένα στη λακκούβα.
Βρε καλώς τον τον Μητσάρα μέσα στην οπή!
Σε λακκούβα ζοφερή όποιος πέσει πώς να βγει.
Σε λακκούβα ζοφερή όποιος πέσει πώς να βγει.

Της ζωής η δυσκολία η λακκούβα, η λακκούβα.
Του έδαφους ανωμαλία, τρύπα ποταπή.
Τ' άσπρο λέρωσα μακό μου στη λακκούβα, στη λακκούβα.
Σκόνισα τον εαυτό μου, ποιος να με σκεφθεί;

Έχει γούβα σαν την Κούβα στη λακκούβα, στη λακκούβα.
Όταν πέσεις συλλογιέσαι μπας και σηκωθείς.
Σε λακκούβα ζοφερή όποιος πέσει πώς να βγει.
Σε λακκούβα ζοφερή όποιος πέσει πώς να βγει.

Σημερινη επιθυμια.......

Σπασμένο καράβι, να 'μαι πέρα βαθειά
έτσι να 'μαι
με δίχως κατάρτια, με δίχως πανιά
να κοιμάμαι

Να 'ναι αφράτος ο τόπος κι η ακτή νεκρική
γύρω γύρω
με κουφάρι γυρτό και με πλώρη εκεί
που θα γείρω

Σπασμένο καράβι, να 'μαι πέρα βαθειά
έτσι να 'μαι
με δίχως κατάρτια, με δίχως πανιά
να κοιμάμαι

Να 'ναι η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά
έτσι να 'ναι
και τα βράχια κατάπληκτα και τ' αστέρια μακριά
να κοιτάνε

Δίχως χττύπο οι ώρες, και οι μέρες θλιβές
δίχως χάρη
κι έτσι κούφιο κι ακίνητο μες σε νύχτες βουβές
το φεγγάρι

Έτσι να 'μαι καράβι γκρεμισμένο νεκρό
έτσι να 'μαι
σ' αμμουδιά πεθαμένη και σε κούφιο νερό
να κοιμάμαι

Να κοιμάμαι

σσσσσσσσσσσσσσσσσσσσ................

"Μη διακοπτεις τη σιωπη*
ακου τι εχει να σου πει.
Μην αλλαζεις τη ροη του ποταμου*
μη στελνεις τ'ονειρο γι'αλλου.
Φιλησε τη μαιμου, τη τριχωτη, στο στομα*
εκεινη, σ'αγαπαει ακομα....
Πετα μια πετρα στο απειρο*
θα πληγωθει το οραμα, το αχαρο.
Πιες ενα ουζο με τη μοιρα*
γευσου της θαλασσας αρμυρα...
Παρε ενα δρομο μες στο δασος*
παντρεψε ερωτα , με θρασος..
Βυζαξε αγουρη ελπιδα*
πετα στο ταρταρο τον αλλαζονα Μιδα.
Αγαπη, αγαπη στη ζωη μας*
μπας και δικαιολογησουμε,
την αχαρη υπαρξη μας...."

Παρακληση...

Σημερα ,που ολοι συντονιζομστε,για το καλο του περιβαλλοντος,
θα ηθελα απο τη πλευρα μου,να συμβαλλω κι εγω,για αρχη,
με το να μοιραστω μαζι σας ,ενα παραμυθι*
μου το "ψιθυρισε"ενας γερο-πλατανος,μια φορα σε ενα ομορφο δασος*
τωρα θα μου πειτε,πως σου μιλησε ο πλατανος......
Οποιος απο εσας,στη φυση πηγαινει συχνα και βιωνει το
περιβαλλον γυρω του,καταλαβαινει πως ειναι ενα μερος αυτου*
κι οταν το αντιλαμβανεται αυτο,η εποικοινωνια με τα αδελφια του,
(δεντρα,ζωα κτλπ),ειναι φυσικο επακολουθο....
Δωστε μου λιγο τη προσοχη σας,κι ακουστε τα σοφα τα λογια........
"Καποτε,παρα πολλα χρονια πριν, ο ανθρωπος, καθοτανε μονος του, στη μεση του δασους
κι εκλαιγε*εκλαιγε απαρηγορητος.Τα αλλα ζωα, τον εβλεπαν που εκλαιγε και τον λυποντουσαν* ωσπου μια μερα , ο σκατζοχειρος τον πλησιασε και τον ερωτησε*
-"ανθρωπε, τι εχεις και κλαις?Τι σε βασανιζει?
-"Ειμαι ενα πλασμα αδυνατο",ειπε ο ανθρωπος,"στο ελεος των παντων και φοβαμαι".
Τοτε ολα τα ζωα, τον λυπηθηκαν και αποφασισαν , να τον βοηθησουν.
-"Τι ακριβως θελεις?" τον ρωτησαν.
-"Θελω να ειμαι γρηγορος!"
Τοτε, το ελαφι του εδωσε προθυμα, τη σβελταδα του.
-"Θελω να εχω και αριστη οραση!"συνεχισε ο ανθρωπος.
Ο αετος, προθυμα κι αυτος, εδωσε την οραση του.
-"Χρειαζομαι ομως και δυναμη!"συνεχισε αβιαστα ο ανθρωπος.
Τοτε ο βασιλιας των ζωων, ο λιοντας, εδωσε τη δυναμη του* και μετα απο αυτα, ο ανθρωπος, ολο χαρα, εφυγε....
Τα ζωα ολα εχαιρονταν,εκτος απο τη κουκουβαγια....
-"Τι εχεις και εισαι λυπημενη?" τη ρωτησαν τα αλλα ζωα.
-"Εφυγε με χαρα,μα γρηγορα θα γυρισει πεινασμενος..."
-"Γιατι το λες αυτο?"ρωτησε το ελαφι.."εχει ολα οσα χρειαζεται!"
Τοτε η κουκουβαγια, συνοφριωμενη ειπε*
-"Εχει ομως και μεσα στη ψυχη, μια μεγαλη τρυπα*κι η τρυπα αυτη, βαθος δεν εχει*κι ολο θα τον κανει να ζητα, να ζητα και να φοβαται μηπως δεν εχει, και παλι να ζητα*
ωσπου μια μερα ο κοσμος, με τις παλαμες ανοιχτες, θα γυρισει και θα πει*"ΑΝΘΡΩΠΕ ΣΤΑΜΑΤΑ! ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΩ!ΤΑ ΠΗΡΕΣ ΟΛΑ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ!"
Αυτα ειπε το σοφο πουλι* κι ολα τα ζωα εσκορπισαν, με ενα φοβο στη καρδια τους....."

Κι ομως υπαρχει τροπος.....

Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχτές
τ' αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χτες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές

Τ' αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
καλύτερα να σ' έλεγαν Μαρία
και να 'σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά
κι όχι να ζεις μ' αυτή την κομπανία
και να μην ξέρεις τ' άστρο του φονιά

Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ' του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή

Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ' το παλιό μαρτύριο να 'χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
γυναίκες στη γωνιά μ' ασετιλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά

Και στ' ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή

Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του ¶δη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά

Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας μέρα κακή
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον ¶δη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς

Εξηγησεις.....

Μου λες κουραστηκες,
δε θες να περιμενεις,
εικοσι χρονια το ιδιο φορεμα να υφαινεις....
Μα εγω που γυρισα,
το κοσμο διχως χαρτη,
ακου τι εμαθα δεμενος στο καταρτι.....
Ολους τους ξεμπαργκους
τους τρωει το σαρακι,
μα οσοι ταξιδεψαν
ζηλευου την Ιθακη.....
Σε σενα παντα θα γυρνω,
κι αν δε σου φτανει,
καραβι γινε,
να γενω εγω λιμανι...
Να δουμε ματια μου στο τελος
ποιος θ'αντεξει
και ποιος καλλιτερα
το ρολο του θα παιξει....
Ολους τους ξεμπαργκους
τους τρωει το σαρακι,
μα οσοι ταξιδεψαν
ζηλευουν την Ιθακη.....

Αληθειες....

Τιναζεις τα φτερα σου,
πανω απ'τα ονειρα σου,
ζυγιζεις τη καρδια σου,
με μαχαιριες...
Αραζεις τη ματια σου,
σε βαρκα του πελαγου,
γκρεμιζεις τις αληθειες,
σε βαραθρα...
Πινεις τον ερωτα σου,
σε κουπα απο κεδρο
και ντυνεις τη ψυχη σου,
με αλαβαστρο....
Μην αμφιβαλλεις διολου,
για τη φωνη του κοσμου,
ειναι απο ξυλο μαυρο
και μαρμαρο....
Αν δεν υπολογιζεις,
τα ξυλινα τα λογια,
σε μαρμαρενια αλωνια,
θα κουραστεις.....

Γλυκο παραπονο........

Κατσε στην ακρη του γυαλου....
Βαλε το χερι αντηλιο......
Παρε μια χουφτα θαλασσα....
Παρε μια χουφτα ηλιο....
Και πλυνε μου το προσωπο.....
Και πλυνε μου το προσωπο......
Τα Κυθηρα,ποτε δε θα τα βρουμε,
το χασαμε το πλοιο της γραμμης.....
Στα κυματα,του αιγαιου ,
θα χαθουμε....
Δυο κυματα που σβησαμε,εμεις..........

Ακομη πιο μακρια......

Άντε, μες στης γης το πυρωμένο κέντρο,

άντε, δυο πουλιά φιλιούνται σ' ένα δέντρο.

Άντε, πέφτει λάβα, λάβα απ' τα φιλιά τους

άντε και φτερά απολιθωμένα απ' τα κορμιά τους.

Άντε, κει μακριά, μακριά στην Ανδρομέδα

άντε, πίνουν τσίπουρο και τρων λακέρδα

άντε, κάτι όντα περίεργα κι ωραία

άντε, πού 'ναι μόνα και ψάχνουν για παρέα.

Άντε, κει ψηλά στην άκαρπη Μελούνα

άντε, φύτρωσε, φύτρωσε μια παπαρούνα

άντε, που 'χει στόμα, στόμα και δαγκάνει

άντε, κι όλο λέει πως δεν το ξανακάνει.

Άντε, κει βαθιά, βαθιά στα σωθικά μου

άντε, κάτι γίνεται κυρά μου.

Άντε, χίλια άλογα τυφλά γυρίζουν,

άντε, έξοδο ζητάν και μ' αλωνίζουν.

Άντε, δω σιμά, κοντά δυο μέτρα βάθος,

άντε, λεν πως φυλακίζουνε το πάθος.

Άντε, ρίχνουν χώμα, με λουλούδια ραίνουν

άντε, και θαρρούν, θαρρούν πως ξεμπερδεύουν.

Γραναζια......

Με πείσανε να γίνω ρεβιζιονιστής
Και να γυρίσω δίσκο.
Θα 'ρθει όμως καιρός που κι εσύ θε να πειστείς
Πως έτσι δεν τη βρίσκω.

Τι θα κάνω ήτανε γραφτό
Θέλω δεν το θέλω, ό,τι τραγουδώ
Να το πουλώ να ζήσω.
Όταν πάω στον παραγωγό
Πρέπει να βολέψω έτσι το γραφτό
Να του γυαλίσει, για να το πουλήσει.
Να 'χει σαλέπι, για να σας αρέσει
Να έχει θέμα με έρωτα και αίμα.
Να είναι λόγια, λόγια κομπολόγια
Να σας καλοκαρδίσω
Για να σας γαλουχήσω.

Κι από χρέος συναδελφικό
Να χαμογελάω στο κοινό
Να του σαλεύω για να το μερεύω
Να του σφυρίζω να το νανουρίζω
Να το φουντώνω να το ξεφουσκώνω
Και στην κομμούνα να είμαι οπορτούνα
Για να σας εκτονώνω
Με πλαίσιο το νόμο.

Δουλειά σου είναι μου 'πανε να κρύβεις τα τρωτά
Των καθιερωμένων
Για να διατηρήσουμε τα οικονομικά
Των ευαρεστημένων.

Σιγουριά και δόξα τω Θεώ
Τα καλά στον καπιταλισμό
Είναι πως έχει βίδα.

Άμα πιάσεις το μηχανισμό
Από τ' αυτιά τον πιάνεις το λαγό
Τον Πελοπίδα τρως με μια τσιμπίδα
Στην Παρθενόπη χαρίζεις ένα τόπι
Και με τα χρόνια γυρνάς ες τα σαλόνια
Ξεχνάς ποια μάνα σε γένναε στο κλάμα
Και του εργάτη καβάλλησες την πλάτη
Μα θε να πει αμάν πια
Και πας ες τα κομμάτια
Και άει στα κομμάτια

Ταξιδι.....

'Το καστρο της Αστροπαλιας,
εχει κλειδι ,κλειδωνει,
τουρνα,τουρνα....
Εχει κοριτσια εμορφα,
μα δεν τα φανερωνει,
τουρνα,τουρνα.....
Στο Καστελλανο
συννεφα,
στη Μαλτεζανα βρεχει,
τουρνα,τουρνα....
Και στου Καραι τα στενα,
εμορφες κορες εχει,
τουρνα,τουρνα....
Ελα πουλι μου γρηγορα
και μην αργεις στα ξενα..
τουρνα,τουρνα...
Κι ανθισαν τα γαρυφαλλα,
που σου'χω φυλλαμενα,
τουρνα,τουρνα...
Αλλος σε λεει μελισσα,
κι αλλος σε λεει σφηκα,
τουρνα,τουρνα....
Εχεις της σφηκας το κεντρι,
της μελισσας τη γλυκα,
τουρνα,τουρνα...
Με διαβαταρικα πουλια,
ερωτες να μη πιανεις,
τουρνα,τουρνα...
Γιατι ειναι διαβαταρικα
και ευκολα τα χανεις,
τουρνα,τουρνα...
Κυρα μου Πορταιτισσα,
με τα πολλα καντηλια,
τουρνα,τουρνα....
Βλεπε τα τα ξενακια μας,
να σου τα καμω χιλια,
τουρνα,τουρνα......."

Αναμνηση...

Σε βλέπω στο ποτήρι μου
και πίνοντας σε πίνω
κι όταν τελειώσει το πιοτό
δεν ξέρω τι θα γίνω

Σαν ακούρδιστο ρολόι
που δεν παίρνει πια στροφή
το μυαλό μου έχει μείνει
στη δική σου τη μορφή

Σε βλέπω στο ποτήρι μου
και πίνοντας σε πίνω
κι όταν τελειώσει το πιοτό
δεν ξέρω τι θα γίνω

Πίνω από τις εννιά το βράδυ
και έφτασε τρεισήμισι
και το νου μου βασανίζει
η δική σου θύμηση

Σε βλέπω στο ποτήρι μου
και πίνοντας σε πίνω
κι όταν τελειώσει το πιοτό
δεν ξέρω τι θα γίνω......

Καημος....

Θ'ανεβω και,
θα τραγουδησω,
στο πιο ψηλοτερο βουνο,
να κλαιω μονος να πονω,
και να με ακουει το βουνο....
Με το βουνο θα γινω φιλος
και με τα δεντρα συντροφια,
ν'ακουγεται στην ερημια,
ο πονος μου με τη πενια......

Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη
που τραμπαλίζεται
για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη
πως δε ζαλίζεται

Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά
και ποτέ δεν κλαίει, ποτέ δεν κλαίει

Για ιδέστε πού 'χει το ερημοπούλι
αίμα στο φτερό
πετά κι ας τό 'βρε θανάτου βόλι
κόντρα στον καιρό

Με τον καιρό νά 'ναι κόντρα έχει τιμή σαν πετάς
να μένεις μόνος, να μένεις μόνος

Για ιδέστε όλοι, ιδέστε και μένα
άλλο δε ζητώ
πού 'χω στους ώμους φτερά σπασμένα
και ακροβατώ

Γύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς
μην κλαις πουλί μου, μην κλαις πουλί μου

Καταντια....

Πως καταντησα ετσι?.........
Εγω ο σκυλος, ο αγερωχος......
Που ειναι το αγριο μου τριχωμα....?
Ωσαν καρφια και δορατα,
οι τριχες μου σηκωνονταν,
με των εχθρων το συναπαντημα....
Κι αυτοι,οταν με βλεπανε,
κοβανε δρομο λαχανιαζοντας.....
Που ειναι τα δοντια μου ,
τα αστραφτερα και κοφτερα......?
Τα βλεπανε οι λυκοι οι ανημεροι,
κι αλυχταγανε καθως στα σπηλια
πισωγυριζαν.....
Που ειναι το βλεμα μου το αστραποβολο,
που φοβο εδινε στους αδικους,
κι εμπιστοσυνη στους ανημπορους...
Καπου στο διαβα του κοσμου τουτου,
εχασα ολα τα παραπανω...
Εχασα τη μοναδικοτητα μου....
θελοντας να ξεχωρισω.........

Θλιμενα ματια....

Μα γιατι το τραγουδι,
να'ναι λυπητερο,
με μιας θαρρεις,
πως τη καρδια μου
ξεκοψε...
Κι αυτη τη στιγμη,
που πλημυριζω χαρα,
ανεβηκε ως τα χειλη μου
και μ'επνιξε,
φυλαξου για το τελος,
θα μου πεις......

Καταγγελεια!

Ιδου!Χριστιανοι,πατριωτες,αγωνιστες και συντροφοι,τρεχατε!
Νατος ο προβοκατορας!Επ'αυτοφορω,καλπονοθεια!
Αλλοιωση του καθαρου και δημοκρατικου μας αποτελεσματος!
Στα οπλα συναγωνιστες!Επαγρυπνηση!

Κορυβαντες......

Ερχεται η μεγαλη μερα!Εμπρος ,μαζι για μια νεα Ελλαδα!
Ξημερωνει μια μερα ελπιδας,χαρας νικης!
Μαζι θα παμε την Ελλαδα μπροστα!
Ολοι μαζι,με βηματα γοργα,
με ευστροφια,
οξυδερκεια,
μα πανω απ'ολα,
με δουλεια,
θα παμε την Ελλαδα μας μπροστα......
Εμπρος παιδια...στο δρομο που μας εδειξαν.....
για τη νικη!

Τι θα πει...

Να εισαι μονος σου θα πει,
να εισαι αντριωμενος....
Να μη σε πιανει πανικος,
ουτε κι ιδιος ο θεος,
αλλιως στα παγια κολλας,
σερνεσαι βριζεις και πονας....

Καρναβαλι

Μασκα δεν εχω να γυρνω,
στο καρναβαλι ετουτο...
Μονο μι'αποχη να τρυγω,
της θαλασσας τη πονηρια
και της σιωπης το πλουτο....
Βαρα καλη,βαρα γερη,
μια τουφεκια ζαχαρωτη....
κι ασε να νιωσει η γαλαρια,
του χαρτοπολεμου τη βια....

Τσακαλι......

Καηκαν τα μερη που το τσακαλι εμενε.......
Δεν εχουν τωρα μερος,τα τσακαλια για να μεινουν.........
Κι αφου μερος δεν εχουν, φευγουν,φευγουν μακρια.....
Δεν εχει πλεον εδω τσακαλια να ουρλιαξουνε,
τη νυχτα.......
Τιποτα πλεον δεν ακουγεται,απ'τα τσακαλια......
Τωρα,ουρλιαζουνε οι ανθρωποι.......
Νυχτα και μερα..........
Τωρα,ειναι των ανθρωπων,η ωρα.......

Επιλογη....

Γυριζω τις πλατες μου στο μελλον.....
στο μελλον που φτιαχνετε οπως θελετε.....
αφου η ιστορια σας ανηκει.......
σαρωστε το λοιπον αφου επειμενετε....
μενω μοναχος στο παρων μου.....
Να σωσω οτιδηποτε αν σωζεται....
κι ας εχω τις συνεπειες του νομου....
ΣΥΝΕΝΟΧΟ ΣΤΟ ΦΟΝΟ ΔΕ ΘΑ Μ'ΕΧΕΤΕ!

Προφητεια?...........

Στον αρχοντα των δαχτυλιδιων και συγκεκριμενα στους δυο πυργους,
ο Σαρουμαν λεει τα εξης προφητικα(?)λογια....
"Τα δαση θα πεσουν......
ολος ο παλιος κοσμος θα καει,
στις φωτιες της βιομηχανιας...
θα οδηγησουμε τη μηχανη του πολεμου,
με τη σιδερενια γροθια
των ορκ.....
δε μενει, παρα να αφαιρεσουμε,
αυτους που μας αντιστεκονται...."

Τι γινετε?! Μηπως τα ορκ υπαρχουν?!
Μηπως τα λογια ειναι προφητικα?!
Μηπως?!.......

Μη κλαις.....

Μη κλαις μικρη μου
και πληγες,
ανοιγεις μου στα στηθη,
εμεις οι δυο θα καμουμε,
το κοσμο παραμυθι,
ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΥΟ ΘΑ ΚΑΜΟΥΜΕ
ΤΟ ΚΟΣΜΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ!

Συναισθηματα......

Η ΤΙΓΡΗ 3:26
Τραγούδι: Ψαραντώνης
Μουσική - Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης

Έχω μιά τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
που όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ
τηνε μισώ και με μισεί θέλει να με σκοτώσει
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ γιά το καλό μου
γιά κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω
γιά να της τραγουδήσω
τον πιό βαρύ καημό.

Όρη, λαγκάδια και γκρεμούς με σπρώχνει να περάσω
γιά να την αγκαλιάσω
στον πιό τρελό χορό
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της
μου δίνει την προβιά της
γιά να τηνε φορώ.

Καμιά φορά απ' το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι
σχεδόν αγαπημένοι
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει τούτη η σιωπή με λίγο πριν τη μπόρα
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.

Αιτηση-Απαιτηση

Ρε σεις μεγαλοι,σε σας μιλω, σε σας, που κανετε τους ανηξερους.
Τι με φερατε ρε στο κοσμο τουτο?Για ποιο σκοπο?Εκει που ημουνα μου ειπανε,
οτι εκει που θα παω, θα ειμαισ'ενα κοσμο, που ολα ειναι φυση και μερος αυτης*
θα κανω παρεα με αλλα παιδακια, θα παιζουμε κρυφτο και αμπαριζα,
θαμαθαινουμε μεσα απο το παιχνιδι, την ευγενια,τη αληθεια, την αμιλλα*
και ολα αυτα θα τα μαθαινουμε σ'ενα χωρο πρασινο, με δεντρα πολλα
και ζωα διαφορα να μας περιτρυγιριζουν, χωρις να μας φοβουνται.
Μου ειπανε πως ο μπαπας ου και η μαμα μου, θα παιζουν κι αυτοι μαζι μου
και δε θα λειπουν, ολη τη μερα,αφηνωντας με με τη γιαγια(δεν ξερω αν εχω),
η οποια θελει,αλλα δεν μπορει.Τι πραγματα ειναι αυτα?!
Μου ειπανε θα παιζω εξω στη φυση με παιδακια, κι οχι
σε μια τσιμεντενια φυλακη, μ'ενα ηλεκτρονικο παιχνιδι.
Μα πριν λιγο, ηρθαν εδω κατι αγγελοι,που πριν
ητανε μαζι σας....Ητανε λυπημενοι,οχι γιατι φυγαν,αλλα
γι'αυτο που αφησαν πισω τους....Κι ολα μου τα ειπαν....
Ρε μεγαλοι, τι με φερατε στο κοσμο τουτο?!

Σε τουτα εδω τα μαρμαρα...

"Σε τουτα εδω τα μαρμαρα,
κακια σκουρια δεν πιανει..."
Τ'ακουτε παλιοκεραταδες?!
Τα μαρμαρα αυτα, δεν τα πιανει τιποτα!
Οσες μαλακιες και να κανετε,λιμοκοντορια,
οσο και να κολυμπατε σε μια θαλασσα ανικανοτητας,
τιποτα δε θα καταφερετε!
Τα μαρμαρα αυτα, εχουν δει πολλα τα ματια τους..
Εσεις δεν ειστε, παρα ενα ψυγμα στο χρονο,
μια ανοητη πινελια, στης ζωης τον καμβα
ενα τιποτα!
Τι να πειτε σεις στα μαρμαρα...
Ρε λιγουρια πολιτικαντηδες,
του κωλου υπηρετες,
μαθετε πως η Ελλαδα, δεν ειναι μια απλη χωρα*
ΘΕΛΕΙ ΑΡΧΙΔΙΑ ΝΑ ΤΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ
ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΤΑ ΕΧΕΤΕ(τα εχετε αλλου ξεχασει...)
Σημερα, πηρατε το πρωτο μηνυμα*
ξεκουμπηθειτε ολοι σας,ανεξαρτητου κομματος, για το καλο σας*
αρκετα με το τσιρκο....

Περαστε!

Στο καφενειον η Ελλας,
ο σαλτιμπαγκος,
πουλα τα νουμερα διπλα,
οι αλυσιδες δωρεαν,
το πηδημα θανατου,
δυο δραχμες,
το πηδημα θανατου δυο δραχμες,
ποιος θα το δει?!
Περαστε κοσμε!
Περαστε κοσμε!

Ουδετεροτητα....

Και ειπαν οι Μηλιοι,στους Αθηναιους πρεσβεις.."μα εμεις ειμστε ουδετεροι, και σαν ουδετεροι δεν ειμαστε για σας, διολου επικυνδυνοι..."
Οι Αθηναιοι πρεσβεις απαντησαν.."Καμετε λαθος, διοτι, με την ουδετεροτητα σας,
οι αντιπαλοι και οι υπηκοοι,θα καταλαβουν πως δε μας φοβοσαστε, κι αυτο θα προκαλεσει
προβληματα στην ηγεμονια μας...Ενω αν ασς υποταξουμε, η σας καταστρεψουμε, κανεις δεν θα μας σεβεται,ολοι ομως θα μας φοβουνται, κι αυτο μας δημιουργει σταθεροτητα*οποτε η ουδετεροτητα σας, ειναι επικυνδυνη για εμας..."
Οι Μηλιοι επεμειναν στην ουδετεροτητα....Οι ανδρες τους σφαγιαστηκαν, τα γυναικοπαιδα, γιναν δουλοι....
Οσοι απο εσας, ειστε ουδετεροι, στην επιθεση που δεχονται οι ψυχες μας, απο τους επαιοντες, ας το ξανασκεφτουν....

Παιδικοτητα

α πργματ, ειναι δυκολα....Η κατασταση , την ωρα αυτη, ειναι ανεξελεγκτη*
το ζητημα ειναι, να μη γινει καχυποπτη*να μη γινουμε,εμεις καχυποπτοι!
Δεν πρεπει, για κανενα λογο, να χασουμε τη παοδικοτητα μας*θα ειναι η μεγαλυτερη
ηττα,αν αρχισουμε να φοβομαστε το διπλανο μας,ψυλιαζομαστε αυτον που παει εκδρομη
στο δασος, θεωρουμε υποπτο αυτον που κατασκηνωνει ελευθερα....Η γη ανηκει,
σε ολους!Το κρατος, σε μια προσπαθεια αποποιησης των ευθυνων του, επικυρηξε τους
εμπρηστες... Λες και δεν τους ξερει....Θα πηγαινω δηλαδη στο δασος, θα κανω μπαρμπεκιου
και θα επαφυομαι, στου καθενος τις ορεξεις, που ονειρευεται μια καλη αμοιβη....
Ωραια!......
Παρολ'αυτα, μη χασουμε,τη παιδικοτητα μας*μη τρομαζουμε απο το αερακι...
Για μας φυσα!Ας μη σκοτωσουμε το κλοουν μεσα μας...Μη τους κανουμε τη
χαρη...

Ελπιδα...

Το χωμα ειναι μαυρο...Μυριζει....ειναι καμμενο.....καμμενες και οι ψυχες....
απελπισια μαυρη στα ματια των παιδιων.....Κι ομως... ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ!Δε πρεπει
ν'αφησουμε χαμενη την ελπιδα*οταν αερακι ξαναφυσηξει, να το χαρουμε, κι οχι να τρομαξουμε....Και να φυτεψουμε το χωμα..Τι κι αν εγινε μαυρο...Παλι θα φυτρωσει...
Παλι θα ανθισει...Και τα δεντρα θα ξαναρθουν και τα πουλια, το τραγουδι τους θ'αρχισουν*
μην αποκαψουμε την ιδια την ελπιδα....Να μη τους κανουμε τη χαρη....

Διαπιστωση....

"Τιναζεις τα φτερα σου,
πανω απ'τα ονειρα σου,
ζυγιζεις τη καρδια σου,
με μαχαιριες....
Αραζεις τη ματια σου,
σε βαρκα του πελαγου,
γκρεμιζεις τις αληθειες,
σε βαραθρα...
Πινεις τον ερωτα σου,
σε κουπα απο κεδρο
και ντυνεις τη ψυχη σου,
με αλαβαστρο...
Μην αμφιβαλλεις διολου,
για τη φωνη του κοσμου,
ειναι απο ξυλο μαυρο,
και μαρμαρο...
Αν δεν υπολογισεις,
τα ξυλινα τα λογια,
σε μαρμαρενια αλωνια,
θα κουραστεις..."

de profundis.

"Σπασμενο γυαλι το στομα σου,
αιματα το φιλι σου....
Αλλος σε λεει μελισσα,
κι αλλος σε λεει
σφηκα....
Εχεις της σφηκας το κεντρι,
της μελισσας τη γλυκα....."

Μωρε τι μας λετε?!

Μεσουσης της καλοκαιρινης ραστωνης, οι δουλεμποροι εκυρηξαν δουλοπαζαρο*
διαλαλουν τη πραματεια τους σε σουλτανους, νταβαδες, κοτζμπασηδες και γιαπηδες*
πιπες κανουνε για να πουλησουν οι ξεφτιλες! Μα ακομα πιο ξεφτιλες ολοι οσοι τους πιστεψουν...Και καλα, αυτοι που θα παρουν το καλο κομματι, τη τρυφερη παρθενα η το αμουστακο αγορι,λες κατι κερδιζουν*μα να κατεβαζεις το σωβρακο αυτου, που προκειται
να σε σοδομισει, και να μιλας για αναγκη που γινεται υποχρεωση, ειναι ανωμαλια!
Χαιρετισματα σε ολους τους ξωμαχους....

Ρομφαια σουρεαλισου

Ο μεγαλος Αντρε Μπρετον,στα μυχια της ψυχης μας,
βροντοφωναζει το παιανα του καθε ελευθερου ανθρωπου,
"Στο πυρπολυμενο δασος,τα λιονταρια ειναι
ακομη δροσερα!"
Αφιερωμενο σε ολα τα λιονταρια,
και στην αγαπημενη μου συντροφο,
μεγαλη αγαπη,
και μεγαλο ερωτα,
ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ!

Αφιερωση απο καρδιας...

"Δεν θελω να πικραινεσαι,τις Κυριακες τα βραδυα,
χωρις αυτη τη σκοτεινια,
τα χρονια μενουν αδεια....."
Για ολους οσους στεναχωριουναι,
για οποιονδηποτε λογο και αιτια*
ολα θα πανε καλα........

Ευχη...

Ο Χ.Φ. Λαβκραφτ ειχε πει* "Η συναισθηματικη αναγκη για αποδραση απο τη βεβαιοτητα
του κοσμου που μας περιβαλλει,συνεχιζει να ειναι μια απο τις πιο μονιμες
και καθοριστικες αναγκες, τις πιο αγνες και τις πιο δυναμικες..."
Σκεφτειτε το*μηπως θα επρεπε ο συγχρονος ανθρωπος, τις αναγκες του να αναθεωρησει?
Μηπως....?

......................

" Γιατι η σιωπη καμια φορα, λεει βαριες κουβεντες....."
Αφιερωμενο σε ολους τους επαιοντες του τοπου τουτου......
Αφιερωμενο σε εμας που ανεχομαστε τη σκατα πλευρα του εαυτου μας....

Ησυχα.. και απλα......

Θα ηθελα να καταπιαστω, με ενα ζητημα, το οποιο ολοι μας το αποδεχομαστε ως δεδομενο, αν θελετε και ως βαρετο και γραφικο, στην ουσια ομως δεν ειναι καθολου......
Ποσοι απο εμας λοιπον, ειμαστε σε θεση, να κουβεντιαζουμε, ησυχα και απλα?
Ποσοι απο εμας, ειμαστε στη φυσιολογικη θεση , να μη διακοπτουμε το συνομιλιτη μας?*
και ποσοι απο εμας αληθεια, ειμαστε σε θεση, ν'ακουσουμε τι εχει να μας πει ο αλλος?
Δεν εννοω, απλα ανατομικα και φυσιολογικα ν'ακουμε....Εννοω πραγματικα να ακουμε*
προσεκτικα, απο την αρχη ως το τελος, οτι μας λενε και να ερθουμε για λιγο στη θεση
του συνομιλητη μας, οχι απαραιτητα για να συμφωνησουμε, αλλα απλα για να τον καταλαβουμε....Για να μπορεσουν μετα τα επειχειρηματα μας, να εχουνε καποια σωστη βαση..
Μηπως ομως εμεις, κανουμε το αντιθετο? Η και αν ακουμε, απλα ακουμε και εχουμε ηδη διαμορφωμενη αποψη στο κεφαλη μας, και δεν αναρωτιωμαστε μηπως ακουσουμε κατι σωστο και καινουργιο? Μηπως αυτο ειναι η γενεσιουργος αιτια , της πολιτισμικης μας κατρακυλας? Για σκεφτειτε λιγο.....Δεν θελω να μου απαντησετε.... Απαντηστε στον εαυτο σας...

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΛΥΛΛΕΓΥΗΣ

Θα ηθελα κατι να πω, σε ολους αυτους που ειναι απελπισμενοι, σε αυτους, που τους εχει παρει απο κατω και η ψυχη τους ειναι ζαλισμενη απο τα χαστουκια.
Να ξερετε ολοι, πως τα παντα κρεμονται, απο την ελπιδα του τρελου*κοιταχτε ποτε να μη τη χασετε, ποτε ,μα ποτε ,να μη τη πουλησετε, για κανενα τιμημα!Ειναι η ελπιδα που πεθαινει τελευταια, για την ακριβεια, ποτε δεν πεθαινει.
Αν στη καρδια σας κατοικει ο θεος, τοτε μη φοβαστε*οσες πληγες κι αν ανοιγουν, ο θεος θα πινει το αιμα και θα γινεται μεγαλυτερος!Μη φοβασται*να μπαινετε στη μαχη* ο θεος, δεν θ'ανοιξει τη πορτα του παραδεισου σε αυτους που κλαινε και ικετευουν στα γονατα*ο θεος , θελει μαχη να δει, φωτια και μπαρουτι να μυριζετε!
Τελειωνοντας, θελω ενα στοιχο μα πω, μια μαντιναδα, που ακουσα απο το στομα,
ενος πολυ καρδιακου φιλου...
"Παντα τη ποιο ψηλη κορυφη,
χτυπα η οργη του ανεμου,
γι'αυτο κι εγω παραπονα,
δεν εκαμα ποτε μου..."
Να προσεχετε τους εαυτους σας,
ΑΙΡΙΝ χαιρετισματα σου στελνω,
κοιτα να περνας καλα,
σου στελνω την σκεψη μου,
με τους δικους μου....

Μανιφεστο

"Δεν θελω δραμι
απ'τη μικρη σας τη συμπαθεια*
δεν εχω αναγκη τα γλυκα σας λογια*
πρωτα να μαθετε,
γλυκολογα στο ειναι σας να λετε,
κι επειτα ελατε να τα πουμε.
Τις ομορφες,μα ηλιθιες,
γυναικες σας,
με σπερμα αδιαφοριας θα γεμισω,
και το σαθρο σας το πολιτισμο,
θηραμα για σοδομισμα,
θα εχω.
Αναξιοι της ιστοριας
και του χρονου,
αμε στο διαολο!!!!
Αναποδα βαδιζω κουτορνιθια!"

Ακουσε με...

"Μη διακοπτεις τη σιωπη*
ακου τι εχει να σου πει.
Μην αλλαζεις τη ροη του ποταμου*
μη στελνεις τ'ονειρο γι'αλλου.
Φιλησε τη μαιμου, τη τριχωτη, στο στομα*
εκεινη, σ'αγαπαει ακομα....
Πετα μια πετρα στο απειρο*
θα πληγωθει το οραμα, το αχαρο.
Πιες ενα ουζο με τη μοιρα*
γευσου της θαλασσας αρμυρα...
Παρε ενα δρομο μες στο δασος*
παντρεψε ερωτα , με θρασος..
Βυζαξε αγουρη ελπιδα*
πετα στο ταρταρο τον αλλαζονα Μιδα.
Αγαπη, αγαπη στη ζωη μας*
μπας και δικαιολογησουμε,
την αχαρη υπαρξη μας...."

Παραμυθι...

Καποτε,παρα πολλα χρονια πριν, ο ανθρωπος, καθοτανε μονος του, στη μεση του δασους
κι εκλαιγε*εκλαιγε απαρηγορητος.Τα αλλα ζωα, τον εβλεπαν που εκλαιγε και τον λυποντουσαν* ωσπου μια μερα , ο σκατζοχειρος τον πλησιασε και τον ερωτησε*
-"ανθρωπε, τι εχεις και κλαις?Τι σε βασανιζει?
-"Ειμαι ενα πλασμα αδυνατο",ειπε ο ανθρωπος,"στο ελεος των παντων και φοβαμαι".
Τοτε ολα τα ζωα, τον λυπηθηκαν και αποφασισαν , να τον βοηθησουν.
-"Τι ακριβως θελεις?" τον ρωτησαν.
-"Θελω να ειμαι γρηγορος!"
Τοτε, το ελαφι του εδωσε προθυμα, τη σβελταδα του.
-"Θελω να εχω και αριστη οραση!"συνεχισε ο ανθρωπος.
Ο αετος, προθυμα κι αυτος, εδωσε την οραση του.
-"Χρειαζομαι ομως και δυναμη!"συνεχισε αβιαστα ο ανθρωπος.
Τοτε ο βασιλιας των ζωων, ο λιοντας, εδωσε τη δυναμη του* και μετα απο αυτα, ο ανθρωπος, ολο χαρα, εφυγε....
Τα ζωα ολα εχαιρονταν,εκτος απο τη κουκουβαγια....
-"Τι εχεις και εισαι λυπημενη?" τη ρωτησαν τα αλλα ζωα.
-"Εφυγε με χαρα,μα γρηγορα θα γυρισει πεινασμενος..."
-"Γιατι το λες αυτο?"ρωτησε το ελαφι.."εχει ολα οσα χρειαζεται!"
Τοτε η κουκουβαγια, συνοφριωμενη ειπε*
-"Εχει ομως και μεσα στη ψυχη, μια μεγαλη τρυπα*κι η τρυπα αυτη, βαθος δεν εχει*κι ολο θα τον κανει να ζητα, να ζητα και να φοβαται μηπως δεν εχει, και παλι να ζητα*
ωσπου μια μερα ο κοσμος, με τις παλαμες ανοιχτες, θα γυρισει και θα πει*"ΑΝΘΡΩΠΕ ΣΤΑΜΑΤΑ! ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΩ!ΤΑ ΠΗΡΕΣ ΟΛΑ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ!"
Αυτα ειπε το σοφο πουλι* κι ολα τα ζωα εσκορπισαν, με ενα φοβο στη καρδια τους.....

Απορια.....

"Το γελιο μου χαριζω, σα τη σταλαγματια, σ παρκα σε πλατειες , σε ταβερνες,
μοιραζω τηζωη μου, σα τη σταλαγματια, μα δε γιομιζουν ευκολα οι στερνες...."
Ετσι ακριβως, ειναι τα πραγματα*ειται αρεσει, ειτε οχι, τα πραγματα ειναι ακριβως ετσι*
αναρωτιεμαι, μερχι ποτε*μεχρι που......Γιατι?..........
Αραγε κανεις μπορει, απαντηση να δωσει?
Αξιζει το κοπο και η σκεψη και η απαντηση?!

Αυτοβιογραφια

"Βαδιζω κατω,
στο δρομο για τη θαλασσα,
και αετοι και γλαροι
μαλωνουνε μες στο μυαλο μου.
Δε ξερω τι δρομο να διαλεξω,
μα ολα ειναι δρομος...
Μια αρρωστη αγαπη,
τ'αυτια μου τριβελιζει
και η ψυχη μου,
με θρονο τη ροτα του παντερμου,
στο περιγιαλι καθεται.
Θυμασαι που με ρωτησες
τι ειναι ευτυχια?
Πως ενα κομματι ουρανου κερδιζεται?
Μονο αμα το θεο μεθυσεις
και το χρονο αγαπησεις,
το νημα της κλωθως,
τοτε θ'αγγιξεις."

Αφιερωση....

Σημερα θα ηθελα να αφιερωσω τα παρακατω στιχακια του Νικου Καββαδια,
σε ολους εκεινους τους μακρινους, απροσιτους, κρυφους και ανεκπληρωτους ερωτες.......
"Πουθ'ερχεσαι?
Απο τη Βαβυλωνα.
Που πας?
Στο ματι του κυκλωνα.
Ποιαν αγαπας?
Μια τσιγγανα.
Πως τηνε λεν?
Φατα Μοργανα.."

"Καθημερινοτητα"

Σε μια πολη της Ιαπωνιας, υπαρχει ενα καφενειο.Στο καφενειο αυτο, συχναζε ενας κυριος,
εβδομηντατρειων ετων.Ο ανθρωπος αυτος, πηγαινε καθε μερα στο συγκεκριμενο καφενειο,
χρονια τωρα*καθε μερα την ιδια δουλεια*ειχε βαρεθει τη ζωη του, η καθημερινοτητα τον επνιγε........
Ωσπου μια μερα , αποφασισε , να κανει κατι διαφορετικο στη ζωη του*ποτε, στα εβδομηντατρεια
χρονια που περπατα τη γη αυτη, δεν εκανε κατι διαφορετικο*ηταν ενας συνηθισμενος ανθρωπος....
Ωσπου μια μερα, ανεβηκε στο Εβερεστ!Ναι! Στο Εβερεστ, στα Ιμαλαια!
Το πηρε αποφαση και το εκανε! Εγινε ο γηραιοτερος, που ανεβηκε την κορυφη!
Ετσι απλα*ενας απλος, σηνηθισμενος, καθημερινος ανθρωπος........

ΠΕΡΙ ΚΡΑΤΟΥΣ....

Ολοι μας σε αυτο το πλανητη, τουλαχιστον οι περισσοτεροι, ζπυμε , υπο τη σκεπη καποιου κρατους*αυτο το κρατος λοιπον, εχει, συνταγματικα και ηθικα, δυο θεμελιωδεις υποχρεωσεις,
απεναντι στους πολιτες του*1) δημοσια και δωρεαν παιδεια,2)δημοσια και δωρεαν υγεια.
Απ'οσο οι πνευματικες μου δυνατοτητες μου το επιτρεπουν,οι δυο αυτες υποχρεωσεις, ειναι ακριβως αυτες, που καθε συγχρονο κρατος , "που σεβεται τον εαυτο του", προσπαθει
μανιωδως, να αποφυγει*κι ερχοναι τωρα οι αποριες του μικρου και "αμυαλου" παιδιου*
1)Γιατι εχουμε υποχρεωσεις προς το κρατος,φορους κτλπ,απ'τη στιγμη που αυτο δεν εχει απεναντι μας?9η μαλλον δεν τις εκπληρωνει)
2) Που πανε τα λεφτα των φορων τελικα?
3) Γιατι εμεις, με τη σταση μας, τη πολιτικη και κοινωνικη,στηριζουμε αυτο το κρατος?
4) ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ?!

ΥΠΟΜΟΝΗ......

"Αν θες, τη ζωη να τη κερδισεις, πρεπει υπομονη να εχεις*
μα, υπομονη για να'χεις,
πρεπει, το χρονο ν'αγαπησεις,
και τις στιγμες του,
να ερωτευτεις...."

Θελω να ευχαριστησω τη φιλη για τη συμβουλη της πανω στο ζητημα*θα προσπαθησω για το καλλιτερο*(συμπαθαμε για τη καθυστερηση για την απαντηση, αλλα 5 ημερες ελειπα στην ομορφη ελληνικη επαρχια).

ΑΠΟΡΙΑ

Θα ηθελα να ρωτησω το εξης*σας εχει τυχει ποτε να νιωθετε πως ολα πανε χαλια?Πως ενα χερι βγηκε απο τα συννεφα και σας εχει μουτζωσει?! Αν ναι, τι κανετε γι'αυτο?

Προτροπη

Συμφωνω και επαυξανω, οτι ειναι δυσκολη η οποιαδηποτε αλλαγη*το συστημα οντως διαφθειρει*αυτο ομως απο μονο του αποτελει τη πιο σπουδαια προκληση(αρεσκομαι στις προκλησεις)*το πρωτο και κυριοτερο βημα που αφορα την αποφυγη φθορας απο το συστημα ειναι ενα*πολυ απλο, συναμα δυσκολο*εσωτερικη επανασταση*μονο οταν μεσα μας γρεμισουμε κατεστημενα, μονο τοτε θα γινουν τα ονειρα πραξη*και κυριως, μιλω για επανασταση οσον αφορα τη καθημερινοτητα*απο το πως φερομαστε στο φουρναρη, μεχρι τις δουλειες μας, ακομα και στο δρομο*μονο τοτε θα μιλαμε σε σωστη βαση.....

Θελω να ευχαριστησω το φιλο για τη σωστη του παρατηρηση, πως η ζωη ειναι νομοτελειακα δομημενη, το μεγαλο ψαρι να τρωει το μικρο*αυτο ομως για μενα ειναι μια προκληση, ωστε να μη το εφαρμοζω*πιστευω πως η "πιτα" ειναι αρκετα μεγαλη για ολους*δεν ειναι ανακγη ν'αρπαζει κανεις το κομματι του αλουνου*το μονο που πρεπει να γινει, ειναι να παρουμε πισω τα κομματια απο αυτους που τους περισσευουν.......

ΧΡΗΜΑ

Ολοι μας, αγαπαμε το χρημα, ειτε λιγο, ειτε πολυ*θελω ομως σε ολους μας, και πιο πολυ σε μενα,
να απευθυνω το παρακατω ρητο*
"χρημα διχως κριμα=φονος διχως θυμα".Μπορει να γινει κατι τετοιο?Μηπως με τα λεφτα μας, ειμαστε φονιαδες?!!

ΠΑΝΤΟΥ ΤΑ ΙΔΙΑ.....

Προσφατα, στηΝεα-Ζηλανδια, υπηρχε μια πολυτεκνη οικογενεια, απο την οποια, ελειπε ο πατερας(δεν ξερω αν ειχε πεθανει η αν ειχε φυγει, σημασια εχει πως η οικογενεια, δεν ειχε πατερα).Μια μητερα μονη της συντηρουσε, τον εαυτο της και 5 παιδια, κατω απο συνθηκες, εξαιρετικα δυσκολες.Χωρια τις οποιες δυσκολιες της καθημερινοτητας, η γυναικα αυτη, αρρωστησε βαρια*μεταφερθηκε στο νοσοκομειο του Ουελιγκτον και αφου οι γιατροι διεγνωσαν την αρρωστια,δε ξερω ποια ακριβως,αποφανθηκαν, πως επρεπε να μεταφερθει
στο σπιτι της,διασωληνωμενη,σε κωματωδη κατασταση και να τη παρακολουθει γιατρος στο σπιτι*κι εδω αρχιζουν τα ωραια*μια μερα σαν ολες τις αλλες, χτυπαει τη πορτα του σπιτιου, ενας κυριος κουστουματος*ανοιγει ο μεγαλος υιος, ο οποιος ακουει το κουστουματο κυριο να του λεει, πως δεν εχουν πληρωσει καποιον η καποιους λογαριασμους στην αντοιστοιχη ΔΕΗ και πως το ρευμα θα κοπει!Εμβροντητος ο υιος εξηγει στον υπαλληλο, πως ειχαν τρεχαματα υγειας και ξεχαστηκαν και πως την επομενη θα πηγαινε ο ιδιος να πληρωσει τα οφειλουμενα* ζητησε 24 ωρες και παρακαλεσε γαι κατανοηση , μιας και η μητερα του, οντας διασωληνωμενη,αν εκοβαν το ρευμα, θα πεθαινε!Ο κουστουματος,παμεμενε ανενδοτος*ο νομος ειναι νομος!
Την επομενη, ο υιος ξεκινησε να παει να πληρωσει*μεχρι να φτασει, οι "υπευθυνοι" κοψαν το ρευμα* η μητερα του πεθανε....................Τελικα, αναρωτιεμαι αν ποτε κατεβηκαμε απο τα δεντρα, και αν βγηκαμε απο τις σπηλιες....... Μηπως εκει, ειναι καλλιτερα? .........

Aμαλια...

Καλημερα...Δε ξερω ποσοι θα διαβασουν αυτο το post,προσωπικα δε δινω δεκαρα*νιωθω ομως την αναγκη και ως γιατρος και ως ανθρωπος, να πω καποια πραγματα.
Φανταζομαι ολοι γνωριζετε την τραγικη, στη κυριολεξια, ιστορια της Αμαλιας* δε θελω να μακρηγορησω, αλλωστε, τα πολλα λογια ειναι φτωχεια.
Η κοπολα αυτη επασχε απο μοκρη απο νευροινωμα η νευροινωματα, με αποτελεσμα να εχει πονους φριχτους στο ποδι της, πονοι που την οδηγησαν στους γιατρους, προκειμενου, να βρεθει μια λυση*κανενας ομως γιατρος δε καταφερε να διαγνωσει τα παραπανω, ολοι μιλουσαν για ιδιοπαθεια, με αποτελεσμα το νευροινωμα να εξαλαχθει σε σαρκωμα, τουτεστιν κακοηθεια, και μεσα απο φριχτη ταλαιπωρια, η κοπελα εχασε τη μαχη μια εβδομαδα πριν, στα 30 της χρονια.
Για παρα πολλα χρονια, δεν εχει σημασια το ποσα, κανεις μα κανεις γιατρος, δεν καταφερε να κανει σωστη διαγνωση!Κανενας!Προσωπικα, ως γιατρος, αδυνατω αυτο να το καταλαβω!
Ειλικρινα, ντρεπομαι για τον κλαδο μου*και ξερετε κατι?κατα τη γνωμη μου, δεν ηταν θεμα
ελειψης γνωσεων*ειναι κατι πολυ χειροτερο*αδιαφορια*ναι αδιαφορια!Καποιοι, αδιαφορουν για τη δουλεια τους, το λειτουργημα τους, τους ασθενεις!Ετσι ωμα οπως το ακουτε αδιαφορια ειναι!Οι λογοι ειναι πολλοι και γνωστοι, δεν ειναι της παρουσης*δυστυχως ομως ειναι ετσι, κι αυτο πρεπει να αλλαξει*και θ'αλλαξει αν ολοι μας προσπαθησουμε.Τι εννοω?
Ξερετε ποσο δυσκολο ειναι για ενα γιατρο, κυριως νεο, που σεβεται τη δουλεια του , τον εαυτο του, και τους ασθενεις του, να επιβιωσει "ηθικα"?Ζει αναμεσα σους μεγαλοκαρχαριες
συναδελφους του που τον αποζυμουν ηθικα και υλικα και αναμεσα στο κοσμο*ενα κοσμο που μαθαινει την αληθεια, απο τους "σοφους"της εποχης,Κακαουνακης,Τραγκας κτλπ,και επεισης, θελει να εμπιστευεται το μεγαλογιατρο,ως επιτο πλειστον μεγαλοκαρχαρια, για να λεει πηγα στο ταδε μεγαλογιατρο*ξερετε, ειναι δυσκολη η ηθικη επιβιωση,αλλα οσι απο εμας πιστευουμε στο λειτουργημα θα συνεχισουμε τον αγωνα.Η ιστορια της Αμαλιας μας συγλονισε!Για μια ακομη φορα, δηλωνω ντροπη γαιτον κλαδο μου*προς θεου ομως, ψυχραιμια*μη γενικευουμε, δεν ειναι ολοι οι γιατροι ετσι,ειται μικροι, ειται μεγαλοι*υπαρχουν και αυτοι που παλευουν κατω απο συνθηκες αντιξοες, που περιεγραψα*και μη ξεχνατε το σημαντικοτερο,οτι ,ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΛΛΙΤΕΡΑ ΟΤΑΝ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΚΑΛΛΙΤΕΡΟΙ!Ας ειναι, ευχομαι η Αμαλια η τελευταια που φευγει αδικα.Να ειστε ολοι καλα!

Απαντηση

Πολλοι απο εμας, κατα καιρους η συνεχως,αναρωτιωμαστε γιατι τα πραγματα δεν πανε καλα στη χωρα που ζουμε*ψαχνουμε να βρουμε τι φταιει*λοιπον, για να μην το κουραζουμε,
πρεπει ολοι να αντιλιφθουμε, πως ψαχνουμε σε λαθος δρομο......
Πριν απο ενα χρονο βρισκομουν στη Φολεγανδρο*σε μια σηζητηση που ειχα μ'εναν ντοπιο, ακουσα τα παραπονα του,φανταζομαι και ολων των κατοικων, για την αδιαφορια του κρατους στο θεμα της υγειας των κατοικων*οτι ειναι εκτεθειμενοι και στο πιο μικρο ζητημα υγειας που μπορει να προκυψει*αναζητουσε λυσεις*ματαια!Οταν του προτεινα μια ριζικη κατ'εμε λυση, απορησε μαζι μου*τι του προτεινα? Πολυ απλα , την επομενη φορα που θα ερθει καποιος υποψηφιος απατεωνας και μαφιοζος να μιλησει, να τον πεταξουν στη θαλασσα!Να μην επιτρεψουν στο δικαστικο αντιπροσωπο να αποβιβαστει στο νησι και να μη ψηφισουν*καθολου!Φανταζεστε οι περισσοτερες περιφεριες να το κανουν?!Τι εχει να γινει?
Μονο ετσι θα καταλαβουν τη δυναμη μας!Η κυβερνηση πρεπει να φοβαται το λαο, οχι ο λαος αυτη!Μην τους ψηφιζετε!Αποχη!Ειναι το πρωτο μεγαλο βημα προς την ελευθερια..

Ερωτηση

Λυπαμαι που θ'αρχισω με ενα δυσαρεστο θεμα,αλλα θελω στη ζωη μου να εφαρμοζω το αξιωμα,"καλλιτερα χρησιμος, παρα ευχαριστος".
Φανταζομαι πως ολοι θα ξερετε , μεσες ακρες, την ιστορια της Αμαλιας.Δεν θα αναφερθω τωρα στο ζητημα,αλλωστε, αυτο θα γινει, εκτος απροοπτου,Παρασκευη 1 Ιουνιου, ημερα μνημης.Εκεινω το οποιο θα ηθελα να σας ρωτησω ειναι τη γνωμη σας, για ενα απαραδεκτο θεμα, το οποιο "ευνουχιζει"καθε ανθρωπιστικη προσπαθεια καποιων νεων γιατρων, για ενα καλιτερο μελλον.

Μεγαλος οδοντιατρικος συλογος της χωρας,ψαχνει με τον πλεον ασχημο τροπο,να μαθει ποια απο τα μελη του ανηκουν σε ανθρωπιστικες μη κυβερνητικες οργανωσεις,το τονιζω αυτο,προκειμενου να τους τιμωρησει, διοτι συμφωνα με το προεδρο του, αυτο που κανουν ειναι παρανομο!
λοιπον? ποια η γνω μη σας?

Συστασεις.

Καλισπερα σε ολους* το "ονομα" μου ειναι Καβειρος, με οτι κι αν σημαινει αυτο(οποιος εχει απορια, ελευθερα να ρωτησει).
Ειμαι ενας απλος ανθρωπος οπως ολοι μας*ο λογος που με οδηγησε στο να φτιαξω αυτο το blog,ειναι ενα τραγουδι του "φιλου" μου του Νικου Ξυλουρη που λεει πως "μαθαμε να κουβεντιαζουμε ησυχα κι απλα"* αυτο ακριβως θελω κι εγω*να μιλαμε για ολα ,οτιδηποτε μας απασχολει, σε οποιοδηποτε τομεα, κι αν μπορουμε, να βοηθησουμε, οποιον εχει αναγκη.Επεισης εδω θα εκφραζοναι ολες οι ιδεες, ανεξαρτητου ειδους, καθως και οποιαδηποτε καλιτεχνικη δημιουργια, μιασ και πιστευω πως ο καθενας εχει να δωσει κατι στη τεχνη.
Αυτα τα λιγα(για την ωρα)*τα λεμε........