Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008

Για όλους εσάς!!!

Νιώθω την ευχάριστη ανάγκη, να σας αφιερώσω , να μοιραστώ κατι πολύτιμο μαζί σας,
διότι πολύ απλά, το αξίζετε!:)Σας αφιερώνω λοιπόν ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια,
ένα από τα λίγα που τραγουδώ, που αγγίζει τη ψυχή όσο δε φαντάζεστε......
Το παλλικάρι που τραγουδά, είναι φίλος κολλητός, καρδιακός αδελφικός θα έλεγα,
απο το Ρέθυμνο...Φτάνουν όμως τα λόγια.....
ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ!!!!!!!!!
ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΕ ΝΟΗΜΑ!!!!

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

ΜΠΑΜ!!!

Υπάρχουν στιγμές ,που οι τοίχοι γύρο σου, πλησιάζουν.........
.........Ένα χέρι, έχει από τον ουρανό βγει και σε έχει μουτζώσει...............
..................Ένα χέρι το λαιμό σου σφίγγει και ο λυγμός ,γίνεται βάσανο,
που για λύτρωση παρακαλάς..........................................
.............Το κεφάλι σου το τοίχο βαράς.....................
Τρέχεις, χωρίς να ξέρεις που πας..........
............Τα μάτια σου είναι κατακόκκινα από το κλάμα............
.........Που να πάς?...........Σε ποιον να πας?...............
...........Τα όνειρά σου, σε όλους μα σε όλους τους τομείς,
πάνε στο βόθρο.......................
Μένεις με τις αναμνήσεις......Εσύ κι αυτές..............
Δεν έχεις τί να περιμένεις πλέον.........Δεν υπάρχει λόγος............
Δεν έχεις που να στηριχθείς..........................................
...........................ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

Πειρατεία..


"Δυο μικρά πεντάμορφα αγγεία,
γεμάτα μέλι μυρωδάτο*
κι ανάμεσα σε αυτά,
ο χορός των νυμφών,
του Ελικώνα*
γεννήθηκε η χάρις,
μέσα σ΄ένα σπήλαιο γοητευτικό,
βαθύ,που στα κρυφά του δώματα,
ψάχνει να βρει την Ευριδίκη
ο Ορφέας.....
Κλαδιά ιτιάς, βασιλικής και λυγερής,
σκύβουν και μου χαιδεύουνε,
την αλλοπρόσαλη ψυχή μου,
για να με λούσουν ύστερα,
με το γαλήνιο της ερήμου βλέμμα..."

Υ.Γ:Παραλλήρημα.....

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008

Στην αρένα


"Αφού περιπλανήθηκα σε νεφελώματα
πασπαλισμένα με ασήμι,
έπεσα μέσα σε αρένα,
με τοίχους θαλασσί ζωγραφισμένους,
αποκυήματα μινωικά*
κι η άμμος ήτανε κόκκινη,
ζεστή από το αίμα,
ονειροπόλων ταυρομάχων....
Ξάφνου, τάυρος με κέρατα χρυσά επρόβαλε,
κι από τη μύτη πέταγε φωτιές,
σαν του λυκόφως το σημάδι..
Κάλπασε καταπάνω μου,
κι εγώ, κάνοντας την ανάγκη υποχρέωση,
από τα κέρατα τον έπιασα
και βρέθηκα στην πλάτη του.....
Σαν άλλος Δίας δάμασα τα κύματα,
κι έφτασα σε τόπο γνώριμο,
τόπο δικό σου,
του ουρανού σου το προπύργιο.
"Δε λέγονται, δε κλείνονται σε λέξεις,
αυτά που χάρηκες, αυτά που έκλαψες..",
μου είπες......
Κι εγώ τον τάυρο έσφαξα,
θυσία ανείπωτη,
στα μελλούμενα, στα περασμένα ,στο τώρα...
Στα μάτια σου!!!!!"

Υ.Γ:Δεν έχω δράμι λέξεις.......

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

Παραμύθι....

Ωραιά είναι η μύηση, ωραία είναι και του εαυτού τα δρώμενα, αλλά για να τα καταλάβουμε ας ακούσουμε το παρακάτω παραμυθάκι:Ότι πρέπει για παιδιά σαν εμάς!


Υ.Γ:Αφιερωμένο στο φίλο μου το Marconi, που είχαμε μια κουβέντα για κάτι απορίες:)

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

Mαxόμενος..


"Ρίχνοντας το ακόντιο
του μυστικού σου κόσμου,
κατάστηθα πληγή από μέλι
μου άνοιξες
και βρέθηκα τ'απίστομα
σε στρώμα από φύκια...
Με γεύση από πικρό αλάτι στο στόμα,
πάσχιζα το Πρωτέα,
που μορφές άλλαζε,
να τιθασεύσω,
για να μου πει το μέλλον*
κι αυτός μου έδειξε
δρόμο βαθύ και άπληστο
στα σπλάχνα όρους τρομερού,
στο τέρμα του οποίου,
είδα τον εαυτό μου,
σαν άλλος Πειρίθους,
δεμένο σε θρόνο πορφυρό,
να κλαίει τη μνήμη μου
στη θύμιση σου
και στης αλήθειας την οργή...."
Υ.Γ:Αλήθειες πονεμένες....

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2008

Ακόμα παραπέρα..


"Κι όταν η ώρα πέρασε,
κι απ'τη κοψιά του πέλεκυ συνήλθα,
σήκωσα με φόβο αρίφνητο,
το τιποτένιο βλέμμα μου*
και σε είδα μακριά,
πάνω σε λόφο απόκρημνο,
πάλι να μου χαμογελάς,
κρατώντας σπάθα,
από μυρτιές και φρύγανα...
Σε μάχη σώμα με σώμα,
ψυχή με ψυχή ,
με φώναξες,
μα εγώ απόκαμα σου ουρανού το απάγκιο*
μα σα μου έστειλες,
το μωβ σου το λυκόφως,
τη δίψα μου να σβήσει,
ύψωσα ανάστημα και ήρθα*
τί είναι τιμή αθάνατη,
να μάχεσαι εκεί που χάνεις..
Σαν έληξε η μάχη,
κάτω από πλάτανο παχύ με έβαλες,
κι άλειψες τις πληγές
του δόλιου μου μυαλού,
με κυκεώνα*
και ξύπνησα σε μια αυγή ολόφωτη,
παραδεισένια,δίχως τη θύμιση σου,
τη παλιά,
μα σίγουρος για τη καινούργια.

Υ.Γ:Η μύηση δε σταμάτησε*απλά για λίγες μέρες, άλλαξε θέατρο
και συνεχίστηκε στη Μονεμβασιά...Πλέον στα ίδια...