Αυτά.....

"Στο σκίρτημα της στιγμής η βία,
μ'ενα χαμόγελο σφιγμένο,
ενώθηκε με το αθώο της ηδονής
το πήγαινε-έλα,
κι ένας στεναγμός παιδί της ανακούφισης
γεννιέται......
Σχίζεται ο ουρανός στα δύο,
κι ανάμεσα απ'τα κομμάτια του,
μπλε φως λούζει
το πορτοκαλί φιλί σου.
Ζητάς το όνειρο,
και το δαμάζεις με χέρια δυνατά
και βάναυσες κινήσεις,
γεμάτες αγριότητα και πολιτισμό,
μα σαν ποτίσει το χώμα η καταιγίδα,
κεντρίζεις με τις Αρσινόης το βλέμμα..."

Υ.Γ:Για προσπάθησε λίγο......(εσύ η οποιαδήποτε...)

Νέα προσπάθεια...

Χρόνια πολλά σε όλους!Ελπίζω να περάσατε καλά!
Σήμερα, μετά από αρκετή σκέψη, αποφάσισα, να
ξαναξεκινήσω μια προσπάθεια με ένα καινούργιο ιστολόγιο*
ονομάζεται μνημοσύνη..Πραγματεύεται το όνομά του..
Όποιος θέλει, ευπροσδεκτος....

Υ.Γ:Μια βασική λεπτομέρια:Δε θα είναι εύκολο....

Αμάν αχ!!

Θα ήθελα, αν κι εσείς το θέλετε, να με συγχωρήσετε για την εξαφάνισή μου,
αλλά μέρες που είναι υπάρχει φόρτος εργασίας*πρέπει να προλάβω μιας και φέυγω
για τη Γη του Ορφέα!!Σας αφιερώνω το παραπάνω τραγουδάκι, από την αληθινή μου πατρίδα..
Γιατί η Θράκη βλέπετε, είναι η γη που μας δέχτηκε, όχι η Μάνα Γη....Για την Αθήνα δε το συζητώ...
Σας ευχομαι να είστε καλά και θα τα πούμε..Ως τότε, αχ!Αμάαααν!!!!!!

Υ.Γ:Τέτοιες γυναίκες μου αρέσουν..Τέτοιες!!!!Αξίζει το βάσανο!!!!

Περιπλανώμενος

"Κάτω απ΄της πόλης τα φώτα,
μια νύχτα καθημερινή,
τρεκλίζει των ονείρων ο μεθυσμένος..
Σκοντάφτει συνεχώς,
σε κάδους γεμάτους απορίματα
μιας ύπαρξης ονειρεμένης,
που κάποιος μανιακός,
κατάκοπος από ανασφάλειες,
πέταξε τα κομάτια της σε κάδους..
Παραπατώντας ο πιωμένος,
δε χάνει το κουράγιο του,
και σα μωρό που χαίρεται
τη γκρίζα παιδική χαρά,
στη λάσπη ξεδιψά....
Όλοι, μα όλοι οι περαστικοί,
κάνουνε πέρα τρομαγμένοι
σαν κάνει να τους πλησιάσει,
κι όσοι τον ξέρουν,
επίσημα δηλώνουν άγνοια,
μα μέσα τους χαίρονται,
που έτσι θα θρέψουν
τη δική τους τη μιζέρια,
και της ψυχής τον ψόφιο αρουραίο...."

Υ.Γ:Σε όλα τα ερημοπούλια........