Τιναζεις τα φτερα σου,
πανω απ'τα ονειρα σου,
ζυγιζεις τη καρδια σου,
με μαχαιριες...
Αραζεις τη ματια σου,
σε βαρκα του πελαγου,
γκρεμιζεις τις αληθειες,
σε βαραθρα...
Πινεις τον ερωτα σου,
σε κουπα απο κεδρο
και ντυνεις τη ψυχη σου,
με αλαβαστρο....
Μην αμφιβαλλεις διολου,
για τη φωνη του κοσμου,
ειναι απο ξυλο μαυρο
και μαρμαρο....
Αν δεν υπολογιζεις,
τα ξυλινα τα λογια,
σε μαρμαρενια αλωνια,
θα κουραστεις.....
3 σχόλια:
κι είναι η κούραση μετάνοια, άραγε; είναι πισωγύρισμα; αχ... με βάλατε σε σκέψεις, κύριέ μου, κι είναι και βράδυ... τι ήθελα και μπήκα;
Kαληνύχτα σας…
"Μην αμφιβαλλεις διολου,
για τη φωνη του κοσμου,
ειναι απο ξυλο μαυρο"
δεν αμφιβάλλω πια.
ψάχνω για λίγες - μοναδικές φωνές..
Καλή σου μέρα.
Καλη/ε μου χ,
δεν ειχα κακο σκοπο,
συμπαθατε με:)..........
Ελενη,
θα βρεις αυτο που ψαχνεις,
διοτι το αξιζεις:)
Δημοσίευση σχολίου